Hallo Wereld,
Mijn naam is Pixie. Als je de betekenis van mijn naam zou opzoeken dan zou je leren dat ‘Pixie’ een Ierse meisjesnaam is en een soort elf is. Een fee. Dat wil niet zeggen dat mijn leven sprookjesachtig is. Integendeel. Maar misschien wordt het een beetje duidelijker als ik zeg dat ik een Roemeens zwerfhondje ben.
Mijn naam is Pixie. Als je de betekenis van mijn naam zou opzoeken dan zou je leren dat ‘Pixie’ een Ierse meisjesnaam is en een soort elf is. Een fee. Dat wil niet zeggen dat mijn leven sprookjesachtig is. Integendeel. Maar misschien wordt het een beetje duidelijker als ik zeg dat ik een Roemeens zwerfhondje ben.
In mijn land is het leven voor honden een regelrechte hel. Sommigen van ons hebben het geluk om in een warm huis te wonen. Sommigen, met mensen die van hun honden houden.
Ik heb zelfs ooit ergens opgevangen dat er een spreuk zou bestaan die zegt dat een hond de beste vriend van de mens is.
Maar als dat echt zou zijn, waarom doen de mensen dan zo? Waarom zitten elk asiel hier zo overvol, liggen honden er op de koude naakte vloer, hopend en hunkerend naar een warm nest? Waarom ben ik op mijn zwerftocht dan zoveel andere honden tegengekomen?
Als wij de beste vrienden zijn… waarom zie ik dan dode hondjes langs de straat?
Ik heb zelfs ooit ergens opgevangen dat er een spreuk zou bestaan die zegt dat een hond de beste vriend van de mens is.
Maar als dat echt zou zijn, waarom doen de mensen dan zo? Waarom zitten elk asiel hier zo overvol, liggen honden er op de koude naakte vloer, hopend en hunkerend naar een warm nest? Waarom ben ik op mijn zwerftocht dan zoveel andere honden tegengekomen?
Als wij de beste vrienden zijn… waarom zie ik dan dode hondjes langs de straat?
Maar genoeg. Ik wil het niet over mijn verleden hebben. Want ik heb nieuws.
Groot nieuws! Ik start een nieuw leven!
Of beter gezegd, mijn nieuwe leven begon toen ik werd gevonden in een veld. Ik was te zwak om te vluchten, mijn drie pasgeboren puppies lagen bij me. Dood. Ik wilde helemaal niet meer gevonden worden, ik wilde niet naar een asiel. Achter tralies wachten en hopen dat het niet regent, niet sneeuwt. Of erger, dat iemand mij komt halen om naar het dodingstation te brengen. Ik wou gewoon zelf doodgaan. Geen koude, honger, angst of pijn meer. Maar ik werd gevonden.
Misschien deed mijn naam er toch toe, want ik werd gevonden door iemand die het goed met me voor had. Ik herinner me niet alles meer, maar ik kreeg het terug warm. En geloof het of niet, ik werd gestreeld, niet meer geslagen. Ik moest even niet meer op zoek naar eten, om het even wat, en ik hoefde geen beschutting meer te zoeken. Ik kon slapen. Echt slapen.
Groot nieuws! Ik start een nieuw leven!
Of beter gezegd, mijn nieuwe leven begon toen ik werd gevonden in een veld. Ik was te zwak om te vluchten, mijn drie pasgeboren puppies lagen bij me. Dood. Ik wilde helemaal niet meer gevonden worden, ik wilde niet naar een asiel. Achter tralies wachten en hopen dat het niet regent, niet sneeuwt. Of erger, dat iemand mij komt halen om naar het dodingstation te brengen. Ik wou gewoon zelf doodgaan. Geen koude, honger, angst of pijn meer. Maar ik werd gevonden.
Misschien deed mijn naam er toch toe, want ik werd gevonden door iemand die het goed met me voor had. Ik herinner me niet alles meer, maar ik kreeg het terug warm. En geloof het of niet, ik werd gestreeld, niet meer geslagen. Ik moest even niet meer op zoek naar eten, om het even wat, en ik hoefde geen beschutting meer te zoeken. Ik kon slapen. Echt slapen.
De mensen die me vonden kennen andere mensen. Mensen die iets met ons inzitten. Die ons graag helpen om een thuis te vinden. Ik snap er niets van maar ze hebben mijn foto op facebook gezet, bij een of andere groep om asielhonden te helpen: ‘your new best friend’.
Had ik het geweten dan had ik me een beetje meer moeite gedaan om mooi op de foto te staan. Nu zit ik een beetje raar op die zachte doek, wist ik veel dat het zo belangrijk was. (Reminder aan mezelf: altijd paraat staan voor een foto. Volgende keer mijn lippen tuiten.)
En ineens… ineens waren er mensen die me wilden adopteren.
Die mensen heten Jacky en Guido. Ze wonen in Belgie, hebben al een hondje en een kat, maar genoeg liefde om een klein stukje ellende in de wereld op te lossen. Tenminste, dat was wat ik hoorde. Waarom zouden die mensen een hondje willen uit Roemenië? Beloof me dat je het niet verder vertelt, maar ik werd zo nieuwsgierig dat ik stiekem een paar boodschappen las.
Had ik het geweten dan had ik me een beetje meer moeite gedaan om mooi op de foto te staan. Nu zit ik een beetje raar op die zachte doek, wist ik veel dat het zo belangrijk was. (Reminder aan mezelf: altijd paraat staan voor een foto. Volgende keer mijn lippen tuiten.)
En ineens… ineens waren er mensen die me wilden adopteren.
Die mensen heten Jacky en Guido. Ze wonen in Belgie, hebben al een hondje en een kat, maar genoeg liefde om een klein stukje ellende in de wereld op te lossen. Tenminste, dat was wat ik hoorde. Waarom zouden die mensen een hondje willen uit Roemenië? Beloof me dat je het niet verder vertelt, maar ik werd zo nieuwsgierig dat ik stiekem een paar boodschappen las.
Ze willen dus echt iets betekenen, een stukje verschil maken, ook al is het maar klein, om een hond die het nodig heeft een warm thuis te geven. Ik hoef dit jaar niet in de sneeuw te slapen! Ik kan het zelf nog niet geloven, maar op het moment dat jullie dit lezen ben ik aan een lange reis naar Belgie bezig. Ik weet niet hoe ver 2200 kilometer is, maar ik hoorde dat we lang in de bus zitten. Ik ken de mensen niet die me komen ophalen, maar ik hoorde dat ze naar me uitkijken. Zou het kunnen? Zouden er dan toch plaatsen zijn waar een hond de beste vriend van een mens mag zijn?
Lach me niet uit als je deze foto ziet.
Net voor het vertrek genomen, ik hoef je niet te vertellen dat ik zenuwachtig ben. Dat zien jullie ook wel. Ik ben nog nooit zo ver geweest. Maar ik heb ook nog nooit een echte thuis gehad. Gaat het dan nu toch gebeuren?
Ik hou jullie op de hoogte! En aan mijn lotgenoten die helaas moeten achterblijven. Verlies de hoop niet.
Ik zal over jullie vertellen.
Pixie.
Net voor het vertrek genomen, ik hoef je niet te vertellen dat ik zenuwachtig ben. Dat zien jullie ook wel. Ik ben nog nooit zo ver geweest. Maar ik heb ook nog nooit een echte thuis gehad. Gaat het dan nu toch gebeuren?
Ik hou jullie op de hoogte! En aan mijn lotgenoten die helaas moeten achterblijven. Verlies de hoop niet.
Ik zal over jullie vertellen.
Pixie.
RSS Feed