Hallo Wereld,
Afgelopen week was een vreemde week.
Ik heb twee dingen voor de allereerste keer in mijn leven gedaan.
Ik weet nu hoe een Kerstfeest aanvoelt als je een dak boven je hoofd hebt, met mensen die het goed met je voor hebben en graag met je delen. Misschien komt dat delen ook wel een beetje omdat ik merk dat mijn triestige blik wonderen doet aan een tafel (ik blijf erop oefenen). Hoe hoger ik mijn wenkbrauw optrek en hoe platter ik mijn oor laat hangen, hoe effectiever. Ik weet niet waar het aan ligt, maar mensen zijn hier niet zo handig met mes en vork. Er valt immers regelmatig iets langs tafel. Kleine stukjes, maar mij hoor je niet klagen. Zeker niet omdat die kat hier dus echt wel knettergek is. Eet alleen brokjes uit haar bakje. Ordinaire tafelrestjes zijn niets voor hare Majesteit.
Rocky is een ander geval. Die eet alles dat stil blijft liggen. We hebben nu afgesproken dat ik de zuidkant van de tafel voor mijn rekening neem en hij de noordkant. Teamwork!
Ik kan er niets aan doen, maar de afgelopen dagen heb ik aan mijn achtergebleven vrienden moeten denken. Ondertussen heeft een aantal het niet gered. Afgemaakt omdat niemand hen kwam redden, omdat we met teveel zijn, omdat de tijd die ze in een publiek asiel hebben beperkt is. Afgemaakt door harteloze mannen, zonder ook maar een greintje mededogen voor mijn soortgenoten. Als ik terugdenk aan de verhalen, aan de dingen die ik zag, dan raak ik in paniek.. Ik wil rennen en blijven rennen. Blijven rennen tot die herinnering me niet meer kan inhalen. Ik wil er helemaal niet aan denken, maar als ik mijn ogen sluit dan zie ik honden die wegrotten achter tralies, die wenend aan een koord naar hun einde worden getrokken.
Die laatste, gebroken blik in hun ogen.
En weet je wat? Het is nog niet eens de honger die het ergste was, de stekende koude, de pijn aan zieke botten of open wonden. Weet je wat het ergste was?
De wetenschap dat er mensen zijn die ons dit aandoen. Mensen. Onze beste vrienden…
Mijn baasjes zijn eerst hier in een aantal asielen geweest om een hondje te adopteren. Maar toen ze zagen hoe het er in mijn thuisland aan toe gaat, bedachten ze zich niet.
Ik weet dat ze foto’s gezien hebben, filmpjes en artikelen. Internet informatie over de situatie van straatdieren in Roemenie, een van de ergste landen ter wereld voor straathonden. Ze werden er ziek van, verdrietig, stil en kwaad. En ze besloten om mij een thuis te geven. Om me te redden. Om de wreedheid en het slechte in de wereld een beetje te compenseren.
De afgelopen dagen was hier Jingle Bells op de radio. Voor mijn vrienden in Roemenie is het Jingle Hells…
Geef het alsjeblieft niet op, vrienden. Geef de hoop niet op.
Afgelopen week was een vreemde week.
Ik heb twee dingen voor de allereerste keer in mijn leven gedaan.
Ik weet nu hoe een Kerstfeest aanvoelt als je een dak boven je hoofd hebt, met mensen die het goed met je voor hebben en graag met je delen. Misschien komt dat delen ook wel een beetje omdat ik merk dat mijn triestige blik wonderen doet aan een tafel (ik blijf erop oefenen). Hoe hoger ik mijn wenkbrauw optrek en hoe platter ik mijn oor laat hangen, hoe effectiever. Ik weet niet waar het aan ligt, maar mensen zijn hier niet zo handig met mes en vork. Er valt immers regelmatig iets langs tafel. Kleine stukjes, maar mij hoor je niet klagen. Zeker niet omdat die kat hier dus echt wel knettergek is. Eet alleen brokjes uit haar bakje. Ordinaire tafelrestjes zijn niets voor hare Majesteit.
Rocky is een ander geval. Die eet alles dat stil blijft liggen. We hebben nu afgesproken dat ik de zuidkant van de tafel voor mijn rekening neem en hij de noordkant. Teamwork!
Ik kan er niets aan doen, maar de afgelopen dagen heb ik aan mijn achtergebleven vrienden moeten denken. Ondertussen heeft een aantal het niet gered. Afgemaakt omdat niemand hen kwam redden, omdat we met teveel zijn, omdat de tijd die ze in een publiek asiel hebben beperkt is. Afgemaakt door harteloze mannen, zonder ook maar een greintje mededogen voor mijn soortgenoten. Als ik terugdenk aan de verhalen, aan de dingen die ik zag, dan raak ik in paniek.. Ik wil rennen en blijven rennen. Blijven rennen tot die herinnering me niet meer kan inhalen. Ik wil er helemaal niet aan denken, maar als ik mijn ogen sluit dan zie ik honden die wegrotten achter tralies, die wenend aan een koord naar hun einde worden getrokken.
Die laatste, gebroken blik in hun ogen.
En weet je wat? Het is nog niet eens de honger die het ergste was, de stekende koude, de pijn aan zieke botten of open wonden. Weet je wat het ergste was?
De wetenschap dat er mensen zijn die ons dit aandoen. Mensen. Onze beste vrienden…
Mijn baasjes zijn eerst hier in een aantal asielen geweest om een hondje te adopteren. Maar toen ze zagen hoe het er in mijn thuisland aan toe gaat, bedachten ze zich niet.
Ik weet dat ze foto’s gezien hebben, filmpjes en artikelen. Internet informatie over de situatie van straatdieren in Roemenie, een van de ergste landen ter wereld voor straathonden. Ze werden er ziek van, verdrietig, stil en kwaad. En ze besloten om mij een thuis te geven. Om me te redden. Om de wreedheid en het slechte in de wereld een beetje te compenseren.
De afgelopen dagen was hier Jingle Bells op de radio. Voor mijn vrienden in Roemenie is het Jingle Hells…
Geef het alsjeblieft niet op, vrienden. Geef de hoop niet op.
Maar ik moest jullie nog vertellen wat ik deze week mocht meemaken.
Het Kerstfeest was het eerste, maar nog belangrijker was het volgende: ik heb namelijk mogen 'poseren' !
Geen idee wat poseren was, maar blijkbaar deed ik het goed.
Het duurde even voor Guido tevreden was, maar uiteindelijk hoorde ik hem zeggen had hij een foto had die bruikbaar was.
Het Kerstfeest was het eerste, maar nog belangrijker was het volgende: ik heb namelijk mogen 'poseren' !
Geen idee wat poseren was, maar blijkbaar deed ik het goed.
Het duurde even voor Guido tevreden was, maar uiteindelijk hoorde ik hem zeggen had hij een foto had die bruikbaar was.
Daarna is hij een tijdje bezig geweest met potloden, penselen en verf. Was ok, want heel die tijd lagen Rocky en ik te chillen op een schapevacht.
Toen hij klaar was intereseerde het me niet zo hard want het was hoog tijd voor onze wandeling, laat of niet. Pas toen we terug binnen waren begreep ik wat de bedoeling van dat geschilder was. Guido heeft een portret (zo noemde hij het, ik had er nog nooit van gehoord) van me gemaakt! Om in te kaderen en boven het portret van Rocky te hangen. In hun keuken! Als dat geen teken is dat ik voorgoed mag blijven dan begin ik vanaf nu te miauwen in plaats van te blaffen.
Wat een eindejaar!
Toen hij klaar was intereseerde het me niet zo hard want het was hoog tijd voor onze wandeling, laat of niet. Pas toen we terug binnen waren begreep ik wat de bedoeling van dat geschilder was. Guido heeft een portret (zo noemde hij het, ik had er nog nooit van gehoord) van me gemaakt! Om in te kaderen en boven het portret van Rocky te hangen. In hun keuken! Als dat geen teken is dat ik voorgoed mag blijven dan begin ik vanaf nu te miauwen in plaats van te blaffen.
Wat een eindejaar!