Als je Thelma wil omschrijven dan gebruik je best de term Grumpy Cat. Of nog beter, Grumpy in het kwadraat. Thelma heeft ochtend-, middag- en avondhumeur.

Thelma mag dan wel de zus van Louise zijn maar het verschil in karakter was groot. Louise was sociaal, nieuwsgierig, vriendelijk en aanhankelijk. Thelma is de Diva die zich enkel met haar huisgenoten, wij dus, zal ophouden als het haar uitkomt. Zij is de koningin, wij de onderdanen. In principe is het beneden haar waardigheid om ons te groeten als ze door het huis schrijdt, maar zo heel af en toe gunt ze ons wat aandacht. Tussen haakjes: Thelma is onze kat. Tot vorige week woonde ze samen met haar zus, Louise, bij ons, maar helaas moesten we afscheid van Louise nemen.

Gisterenavond, of beter gezegd vannacht, was ze ineens spoorloos. Rond middernacht viel het ons ineens op dat we wel wat vreemde dingen hoorde in onze bergplaats. Toen we gingen checken en hare majesteit riepen, kregen we eerst geen gehoor. Na een tweede poging kregen we een uiterst ongelukkig klinkend antwoord. We riepen nog eens. Opnieuw een zwak antwoord, zo geladen met drama en ellende dat je er schrik van kreeg.

Pas toen hadden we door dat ze niet op haar gesloten kattenbak zat.
Ze zat niet in een van de lades, niet in de schoenenkast, niet op de kleerkast. Ondertussen kregen we nog enkel een zwak zuchtje als antwoord. Ineens ging een lampje branden. Niet zozeer bij Thelma, maar vooral bij ons. Na wat klimwerk vonden we een opening tussen een hoekkast en de muur. Een driehoek met zijden van zo’n twintig centimeter.

We schenen met een zaklamp in de diepte. Twee oogjes reflecteerden het licht. Een miserabel miauwtje. Meer uitleg was niet nodig. Thelma was op de kast gesprongen en in dat kleine gaatje in de hoek gesukkeld. Twee meter lager zat ze als een zwangere sardien in een blikje geklemd.

Die grote hoekkast duw je niet zomaar weg. Stevig vastgeschroefd tegen de muur en vastgezet tussen andere kasten is dit een klus die je niet op een paar minuten afwerkt.
Thelma liet ondertussen niets meer horen. Hoog tijd voor zwaar materiaal. De hoekkast leegmaken, boor en zaag paraat. Er zat niets anders op dan een ontsnappingsluik in de achterwand te zagen. Toen we de eerste gaten boorden maakte Thelma meer lawaai dan de boormachine. Met de wipzaag daarna een kleine opening gemaakt.
De achterwand van onze kast was nu officieel vernield.

Toen het zaagsel neerdwarrelde bleef het doodstil. Dan ineens een poezenpoot in het gat. Terwijl Thelma zich in bestoft ornaat de vrijheid tegemoet wrong, klaagde ze steen en been over het feit dat wij ons ruim de tijd hadden genomen.

Om één uur s’nachts zaten we met z’n allen te bekomen op ons terras. Wij met ons tweetjes, geflankeerd door Rocky en Thelma.
Terwijl we in het licht van een oranje maan het stof wegspoelden, liet Thelma weten dat we het zaagsel van haar koninklijke vacht mochten borstelen.