Hallo Wereld,
 
Afgelopen week was een vreemde week.
Ik heb twee dingen voor de allereerste keer in mijn leven gedaan.
Ik weet nu hoe een Kerstfeest aanvoelt als je een dak boven je hoofd hebt, met mensen die het goed met je voor hebben en graag met je delen. Misschien komt dat delen ook wel een beetje omdat ik merk dat mijn triestige blik wonderen doet aan een tafel (ik blijf erop oefenen). Hoe hoger ik mijn wenkbrauw optrek en hoe platter ik mijn oor laat hangen, hoe effectiever. Ik weet niet waar het aan ligt, maar mensen zijn hier niet zo handig met mes en vork. Er valt immers regelmatig iets langs tafel. Kleine stukjes, maar mij hoor je niet klagen. Zeker niet omdat die kat hier dus echt wel knettergek is. Eet alleen brokjes uit haar bakje. Ordinaire tafelrestjes zijn niets voor hare Majesteit.
Rocky is een ander geval. Die eet alles dat stil blijft liggen. We hebben nu afgesproken dat ik de zuidkant van de tafel voor mijn rekening neem en hij de noordkant. Teamwork!

Ik kan er niets aan doen, maar de afgelopen dagen heb ik aan mijn achtergebleven vrienden moeten denken. Ondertussen heeft een aantal het niet gered. Afgemaakt omdat niemand hen kwam redden, omdat we met teveel zijn, omdat de tijd die ze in een publiek asiel hebben beperkt is. Afgemaakt door harteloze mannen, zonder ook maar een greintje mededogen voor mijn soortgenoten. Als ik terugdenk aan de verhalen, aan de dingen die ik zag, dan raak ik in paniek.. Ik wil rennen en blijven rennen. Blijven rennen tot die herinnering me niet meer kan inhalen. Ik wil er helemaal niet aan denken, maar als ik mijn ogen sluit dan zie ik honden die wegrotten achter tralies, die wenend aan een koord naar hun einde worden getrokken.
Die laatste, gebroken blik in hun ogen.
En weet je wat? Het is nog niet eens de honger die het ergste was, de stekende koude, de pijn aan zieke botten of open wonden. Weet je wat het ergste was?
De wetenschap dat er mensen zijn die ons dit aandoen. Mensen. Onze beste vrienden…

Mijn baasjes zijn eerst hier in een aantal asielen geweest om een hondje te adopteren. Maar toen ze zagen hoe het er in mijn thuisland aan toe gaat, bedachten ze zich niet.
Ik weet dat ze foto’s gezien hebben, filmpjes en artikelen. Internet informatie over de situatie van straatdieren in Roemenie, een van de ergste landen ter wereld voor straathonden. Ze werden er ziek van, verdrietig, stil en kwaad. En ze besloten om mij een thuis te geven. Om me te redden. Om de wreedheid en het slechte in de wereld een beetje te compenseren.
​ De afgelopen dagen was hier Jingle Bells op de radio. Voor mijn vrienden in Roemenie is het Jingle Hells…
​Geef het alsjeblieft niet op, vrienden. Geef de hoop niet op.

​Maar ik moest jullie nog vertellen wat ik deze week mocht meemaken.
Het Kerstfeest was het eerste, maar nog belangrijker was het volgende: ik heb namelijk mogen 'poseren' !
Geen idee wat poseren was, maar blijkbaar deed ik het goed.
​ Het duurde even voor Guido tevreden was, maar uiteindelijk hoorde ik hem zeggen had hij een foto had die bruikbaar was.

Daarna is hij een tijdje bezig geweest met potloden, penselen en verf. Was ok, want heel die tijd lagen Rocky en ik te chillen op een schapevacht.
​Toen hij klaar was intereseerde het me niet zo hard want het was hoog tijd voor onze wandeling, laat of niet. Pas toen we terug binnen waren begreep ik wat de bedoeling van dat geschilder was. Guido heeft  een portret (zo noemde hij het, ik had er nog nooit van gehoord) van me gemaakt! Om in te kaderen en boven het portret van Rocky te hangen. In hun keuken! Als dat geen teken is dat ik voorgoed mag blijven dan begin ik vanaf nu te miauwen in plaats van te blaffen. Wat een eindejaar!

Hallo Wereld,

Ik kan haast niet wachten om jullie te schrijven maar volgens mij heb ik nieuws. Als je het mij vraagt maak ik dikke kans om hier te blijven! Waarom ik dat denk? Wel, Guido is met mij naar de veearts geweest, heeft mij laten onderzoeken en mijn nagels laten knippen. Maar nog belangrijker; hij heeft de chip nu officieel in België laten registreren. In België! Zeg nu zelf, zou je zoiets doen als je niet van plan was om me te houden? Van opwinding vergat ik helemaal om de veearts te bijten. Iets voor de volgende keer.
En nog iets. Nu we het over opwinding hebben. Ik ben niet de enige in huis.!
Buiten Jacky en Guido lopen hier ook nog een kat en nog een…euh…hond rond..

Die andere hond is een Mexicaantje. Toen ik het ding voor de eerste keer zag wou ik Jacky en Guido verwittigen dat er een rat in hun huis liep. Bleek het een Chihuahua te zijn. Die zou het in Roemenië niet lang uitgehouden hebben. De baasjes weten dat het een Chihuahua is. De kat weet dat het een Chihuahua is. Alleen de Chihuahua weet niet dat hij een Chihuahua is. Het is de koning in huis. De keizer. Hij is een paar centimeter hoog, maar in zijn geest steekt hij boven alles en iedereen uit.
Ik laat het beestje, Rocky, gewoon doen maar ondertussen kunnen we het best goed met elkaar vinden. Als we gaan wandelen amuseer ik me om telkens een plasje over zijn plasje te doen. Wordt ie gek van.
De wandelingen hier zijn te gek. Ik hoef niet over mijn schouder te kijken of er gevaar is.
Er wordt niet naar me gegooid, niet met stokken gezwaaid om me weg te jagen. Ik hoef niet op zoek naar eten, hoef geen onderdak te vinden. Ik snuffel zoveel mogelijk, probeer Rocky in de weg te lopen, doe mijn dingetje en geniet gewoon van de uitstappen.
En na de wandeling weet ik dat ik onderdak heb.
En liefde.
​Jacky heeft het plekje achter mijn oor gevonden! Als ze me daar kriebelt mag de tijd voor mij blijven stilstaan. 

Nog niet zo lang geleden werd ik uitgelachen als ik zei dat er mensen waren die wel iets met ons inzitten, dat we wel een kans maakten om een nieuwe mand te vinden. Nu weet ik dat ik gelijk had, dat je de moed niet mag opgeven. Tegelijkertijd bewijs ik dat ook wij, straathonden, asielhonden, bastaards, zwervers, puppies en senioren niets liever doen dan loyaal zijn aan een baasje. Het zit in ons bloed. Ik blijf het hier vertellen. Aan de achterblijvers: geef de moed niet op. Ik zie hier dat we op sociale media circuleren, dat er mensen zijn die voor jullie blijven zoeken, blijven vechten. Hou vol, jongens! Stuur me af en toe een foto en ik geef het hier door.
​Beloofd. 

Hallo Wereld,
O My Dog! Ik twijfel een beetje tussen gewoon eerlijk zijn of niet teveel prijs te geven over mijn nieuwe omgeving. Maar ik heb mijn achtergebleven lotgenoten beloofd om hen op de hoogte te houden. Waarom ik dan twijfel? Wel, omdat het verschil tussen ‘hier’ en ‘ginder’ te groot is om te kunnen bevatten.
Ik kan wel zeggen dat het een lange reis was. Ik heb onderweg geslapen, nagedacht en af en toe met medereizigers gebabbeld over wat ons te wachten stond. De meesten onder ons waren het eens, we moesten wel op weg zijn naar iets dat de mensen het ‘Zuiden’ noemen. De meesten hadden gehoord dat we naar de warmte gingen, België of Nederland, een plaats waar de mensen geen berenmutsen dragen of doodvriezen.  Yep, dat moest wel het Zuiden zijn.
Nou! Toen de deuren van het busje eindelijk open gingen, was het allesbehalve warm. Het was verdorie ijskoud! Ik twijfelde heel even of we we echt in het buitenland zaten, maar toen ging het allemaal verschrikkelijk snel. Mijn kooitje ging open, ik ging van hand naar hand, kreeg een leiband om en eindigde in de armen van een vrouw die zich stilletjes voorstelde als Jacky. Ik kreeg een kusje en een warm deken rond me. Kan je dat geloven? Nog snel een laatste blik naar mijn vrienden in het busje, maar we waren allemaal te opgewonden om echt afscheid te nemen. Ik zag blije mensen, meer dekens, geknuffel. Als je het mij vraagt stond al dat volk op ons te wachten.

En zo zat ik ineens op een schoot, in een auto (en niet in de koffer, niet op de achterbank, maar gewoon vooraan!). Mijn deken was zuiver, zacht en warm. Ik kon onderweg naar buiten kijken, maar herkende helemaal niks. Ik hoorde Jacky wel zeggen dat er iets stonk in de auto. Wasn’t me! Ik keek natuurlijk onmiddellijk naar Guido, de chauffeur, maar vanuit mijn ooghoek zag ik dat Jacky stiekem naar mij wees. Bedoelde ze dat ik degene was die… niet zo lekker rook?
Als je erover begint na te denken is het natuurlijk niet zo gek. Ik heb op straat geleefd, was een tijd dakloos, zat samen met een hele hoop honden en heb een vreselijk lange reis achter de rug in een busje vol met andere honden. Lekker ruiken was nooit mijn grootste bekommernis. Voor de rest van de autorit bleef ik zo onschuldig mogelijk kijken.

Ik kan ondertussen nog altijd niet geloven waar ik hier terecht kwam. Laat het me eerst een beetje verwerken, later vertel ik er wel over. Weet je, ik kan niet geloven dat dit nu definitief mijn nieuwe thuis is. Mijn vorige thuis was dan wel met vriendelijke redders, maar ik moest het delen met een hele hoop andere dieren en ik wist dat het tijdelijk was. En dan was ik nog een van de gelukkigen. Je wil echt niet weten hoe het is om in een asiel in Roemenië te zitten.

En mijn thuis daarvoor was…buiten.
Aan de rand van een veld, onder een stapel betonplaten.
Het was hier dat ik mijn puppies kreeg. Ik had eerst nog hoop dat ik het met hen zou redden, zeker toen er af en toe iemand hondenbrokjes bracht. Ik wachtte dan tot de kust veilig was om iets te eten. Maar het was niet genoeg. De koude, het harde beton, de regen, de angst, de zorg voor mijn kindjes.
Ik werd ziek en zij ook.
Ze hebben ons gevonden, dat wel.
Ik heb het nog net gered.
Zij niet.
Ik kreeg medicatie en verzorging.
Voor hen was het te laat.

Het heeft een tijdje geduurd, maar ik geloof dat ik terug een sprankeltje levenslust krijg.
Zeker toen ik in bad mocht gaan!
Dat was een van de eerste dingen die me overkwam toen ik thuis aankwam (mag ik nu echt ‘thuis’ zeggen?). Jacky zette me voorzichtig in het warme water, zeepte me met iets in dat schuimde en lekkerder rook dan een bloemenweide in de zomer of een worstje dat langs tafel valt. Ze masseerde me zo fijn dat ik de kriebels in mijn nek over mijn ruggegraat tot aan het puntje van mijn staart voelde lopen.
Mijn Dog, dat deed deugd!
Ik deed teken dat ze door moest blijven doen, maar ze nam me op en droogde me af in de zachtste handdoek van de hele wereld. Het was ondertussen al laat. Ik werd een beetje te high van geluk om de rest van de avond te beschrijven. Ik herinner me vaag dat ik nog buiten mocht, dat ik iets at en dronk. Maar vooral, ik lag tegen mijn nieuwe baasje op een zetel die groot genoeg was om al mijn vrienden uit het busje te laten slapen. Waar zouden zij zitten? Ook zo lekker ingeduffeld? Ook op zo’n heerlijk schapenvacht? Zo moet het voelen als je op een wolk ligt.
Ik heb eigenlijk nog maar 1 wens.
Of neen, eigenlijk 2. Dat alle zwerf-en straathonden dit ooit mogen meemaken en dat ik hier mag blijven (Morgen ga ik me bezinnen hoe ik dat tweede ga aanpakken). Jongens, geef de hoop niet op. Ik weet dat jullie het niet geloven, maar ik zag de laatste tijd dat er nog goede mensen zijn. Die iets met ons inzitten, ook al kennen ze ons helemaal niet. Laat jullie wel niets wijsmaken als ze het nog eens over het Zuiden hebben. Zo warm is het niet in het Zuiden!

En nu.... Slaapwel!

Hallo Wereld,
 
Mijn naam is Pixie. Als je de betekenis van mijn naam zou opzoeken dan zou je leren dat ‘Pixie’ een Ierse meisjesnaam is en een soort elf is. Een fee. Dat wil niet zeggen dat mijn leven sprookjesachtig is. Integendeel.  Maar misschien wordt het een beetje duidelijker als ik zeg dat ik een Roemeens zwerfhondje ben.

In mijn land is het leven voor honden een regelrechte hel. Sommigen van ons hebben het geluk om in een warm huis te wonen. Sommigen, met mensen die van hun honden houden. Ik heb zelfs ooit ergens opgevangen dat er een spreuk zou bestaan die zegt dat een hond de beste vriend van de mens is.
Maar als dat echt zou zijn, waarom doen de mensen dan zo? Waarom zitten elk asiel hier zo overvol, liggen honden er op de koude naakte vloer, hopend en hunkerend naar een warm nest? Waarom ben ik op mijn zwerftocht dan zoveel andere honden tegengekomen?  Als wij de beste vrienden zijn… waarom zie ik dan dode hondjes langs de straat? 

Maar genoeg. Ik wil het niet over mijn verleden hebben. Want ik heb nieuws.
Groot nieuws!  Ik start een nieuw leven!
Of beter gezegd, mijn nieuwe leven begon toen ik werd gevonden in een veld. Ik was te zwak om te vluchten, mijn drie pasgeboren puppies lagen bij me. Dood. Ik wilde helemaal niet meer gevonden worden, ik wilde niet naar een asiel. Achter tralies wachten en hopen dat het niet regent, niet sneeuwt. Of erger, dat iemand mij komt halen om naar het dodingstation te brengen. Ik wou gewoon zelf doodgaan. Geen koude, honger, angst of pijn meer. Maar ik werd gevonden.
Misschien deed mijn naam er toch toe, want ik werd gevonden door iemand die het goed met me voor had. Ik herinner me niet alles meer, maar ik kreeg het terug warm. En geloof het of niet, ik werd gestreeld, niet meer geslagen. Ik moest even niet meer op zoek naar eten, om het even wat, en ik hoefde geen beschutting meer te zoeken. Ik kon slapen. Echt slapen.

De mensen die me vonden kennen andere mensen. Mensen die iets met ons inzitten. Die ons graag helpen om een thuis te vinden. Ik snap er niets van maar ze hebben mijn foto op facebook gezet, bij een of andere groep om asielhonden te helpen: ‘your new best friend’.
Had ik het geweten dan had ik me een beetje meer moeite gedaan om mooi op de foto te staan. Nu zit ik een beetje raar op die zachte doek, wist ik veel dat het zo belangrijk was. (Reminder aan mezelf: altijd paraat staan voor een foto. Volgende keer mijn lippen tuiten.)
En ineens… ineens waren er mensen die me wilden adopteren.
Die mensen heten Jacky en Guido. Ze wonen in Belgie, hebben al een hondje en een kat, maar genoeg liefde om een klein stukje ellende in de wereld op te lossen. Tenminste, dat was wat ik hoorde. Waarom zouden die mensen een hondje willen uit Roemenië? Beloof me dat je het niet verder vertelt, maar ik werd zo nieuwsgierig dat ik stiekem een paar boodschappen las. Ze willen dus echt iets betekenen, een stukje verschil maken, ook al is het maar klein, om een hond die het nodig heeft een warm thuis te geven. Ik hoef dit jaar niet in de sneeuw te slapen! Ik kan het zelf nog niet geloven, maar op het moment dat jullie dit lezen ben ik aan een lange reis naar Belgie bezig. Ik weet niet hoe ver 2200 kilometer is, maar ik hoorde dat we lang in de bus zitten. Ik ken de mensen niet die me komen ophalen, maar ik hoorde dat ze naar me uitkijken.  Zou het kunnen? Zouden er dan toch plaatsen zijn waar een hond de beste vriend van een mens mag zijn?  

Lach me niet uit als je deze foto ziet.
Net voor het vertrek genomen, ik hoef je niet te vertellen dat ik zenuwachtig ben. Dat zien jullie ook wel. Ik ben nog nooit zo ver geweest. Maar ik heb ook nog nooit een echte thuis gehad. Gaat het dan nu toch gebeuren?
Ik hou jullie op de hoogte! En aan mijn lotgenoten die helaas moeten achterblijven. Verlies de hoop niet. 
Ik zal over jullie vertellen.

Pixie.