Een van de belangrijkste recensies voor een auteur is de recensie van NBD Biblion. De meeste bibliotheken baseren zich op deze recensie om hun boeken te bestellen. Ik was dus ook helemaal niet ongelukkig toen 'De zoon van Artan' het 'Boek in de Kijker' was in de bibliotheek van Heusden-Zolder. Op onderstaande link is ook onmiddellijk de recensie te lezen. Dank je wel, NBD BIBLION!

Als je Thelma wil omschrijven dan gebruik je best de term Grumpy Cat. Of nog beter, Grumpy in het kwadraat. Thelma heeft ochtend-, middag- en avondhumeur.

Thelma mag dan wel de zus van Louise zijn maar het verschil in karakter was groot. Louise was sociaal, nieuwsgierig, vriendelijk en aanhankelijk. Thelma is de Diva die zich enkel met haar huisgenoten, wij dus, zal ophouden als het haar uitkomt. Zij is de koningin, wij de onderdanen. In principe is het beneden haar waardigheid om ons te groeten als ze door het huis schrijdt, maar zo heel af en toe gunt ze ons wat aandacht. Tussen haakjes: Thelma is onze kat. Tot vorige week woonde ze samen met haar zus, Louise, bij ons, maar helaas moesten we afscheid van Louise nemen.

Gisterenavond, of beter gezegd vannacht, was ze ineens spoorloos. Rond middernacht viel het ons ineens op dat we wel wat vreemde dingen hoorde in onze bergplaats. Toen we gingen checken en hare majesteit riepen, kregen we eerst geen gehoor. Na een tweede poging kregen we een uiterst ongelukkig klinkend antwoord. We riepen nog eens. Opnieuw een zwak antwoord, zo geladen met drama en ellende dat je er schrik van kreeg.

Pas toen hadden we door dat ze niet op haar gesloten kattenbak zat.
Ze zat niet in een van de lades, niet in de schoenenkast, niet op de kleerkast. Ondertussen kregen we nog enkel een zwak zuchtje als antwoord. Ineens ging een lampje branden. Niet zozeer bij Thelma, maar vooral bij ons. Na wat klimwerk vonden we een opening tussen een hoekkast en de muur. Een driehoek met zijden van zo’n twintig centimeter.

We schenen met een zaklamp in de diepte. Twee oogjes reflecteerden het licht. Een miserabel miauwtje. Meer uitleg was niet nodig. Thelma was op de kast gesprongen en in dat kleine gaatje in de hoek gesukkeld. Twee meter lager zat ze als een zwangere sardien in een blikje geklemd.

Die grote hoekkast duw je niet zomaar weg. Stevig vastgeschroefd tegen de muur en vastgezet tussen andere kasten is dit een klus die je niet op een paar minuten afwerkt.
Thelma liet ondertussen niets meer horen. Hoog tijd voor zwaar materiaal. De hoekkast leegmaken, boor en zaag paraat. Er zat niets anders op dan een ontsnappingsluik in de achterwand te zagen. Toen we de eerste gaten boorden maakte Thelma meer lawaai dan de boormachine. Met de wipzaag daarna een kleine opening gemaakt.
De achterwand van onze kast was nu officieel vernield.

Toen het zaagsel neerdwarrelde bleef het doodstil. Dan ineens een poezenpoot in het gat. Terwijl Thelma zich in bestoft ornaat de vrijheid tegemoet wrong, klaagde ze steen en been over het feit dat wij ons ruim de tijd hadden genomen.

Om één uur s’nachts zaten we met z’n allen te bekomen op ons terras. Wij met ons tweetjes, geflankeerd door Rocky en Thelma.
Terwijl we in het licht van een oranje maan het stof wegspoelden, liet Thelma weten dat we het zaagsel van haar koninklijke vacht mochten borstelen.

Een van de voordelen die je als auteur hebt is het feit dat je op veel plaatsen mag komen waar boeken respect krijgen. Van boekenwinkels tot uitgever-basiskampen, van krantenshops tot bibliotheken.
Zo was ik gisteren bijvoorbeeld uitgenodigd om als afsluiter van het leesproject ‘SFC leest mee’ een lezing te geven over 'Het Potlood' en het 'auteurschap'.
Dit leesproject van de school 'Sint-Franciscuscollege' en de bibliotheek van Heusden is een mooi initiatief om het lezen te bevorderen. Iets wat elke auteur uiteraard toejuicht.

Ik mocht tijdens de lezing ook een aantal vragen beantwoorden. Grappig werd toen gevraagd werd waarom de oorsprong van het potlood in Hongarije te vinden is. Ik wou aantonen dat het veel geheimzinniger is om een dagboek te ontdekken dat in het Hongaars geschreven is.
Guido: 'Wie van jullie spreekt of begrijpt Engels?'
Alle vingers gingen omhoog.
Guido: 'Wie van jullie spreekt of begrijpt Duits of Frans?'
Weer gingen de meeste vingers omhoog.
En nu kwam de clou van mijn 'betoog'. Met mijn volgende vraag zou ik mijn standpunt bekrachtigen. I rest my case. 
Guido: 'Wie van jullie spreekt Hongaars?'
Mijn aha-gevoel stak de kop op.
Er ging een vingertje omhoog. Er was iemand in de zaal die Hongaars sprak. Hoe groot was die kans :-)

Op de boekenwebsite Chicklit.nl verscheen volgende recensie::

De koffer staat klaar. In de koffer: een antiek bronzen belletje, enkele kleine bewerkte kistjes, twee oude vaasjes. Een oosters mini-draakje.. Een donkerbruin houten kistje met elf omslagen. In iedere omslag een vraag..

Met die koffer trek ik vandaag naar de bib van Heusden. Ik werd gevraagd om er een lezing te geven over 'Het Potlood' en hoe het is om 'ineens' schrijver te zijn. Vereerd uiteraard. Met veel plezier sta ik straks dus voor een groep jongeren. Ze lazen 'Het Potlood' en bezorgden me elf originele vragen.
De antwoorden zitten niet alleen in de koffer die ik meezeul maar zijn ook de rode draad in mijn lezing. Geef je dromen nooit op. Want soms, heel soms komen ze wel eens uit.

Lezing Slotfeest SFC leest mee op 19/05/2015. Bibliotheek Heusden: http://heusden-zolder.bibliotheek.be/
https://www.facebook.com/bibliotheekheusdenzolder/

Tijdens de signeersessie in de gezelligste en mooiste boekenwinkel van Kortrijk en verre omgeving (Boekhandel Theoria dus) ontmoette ik verschillende lezers die met veel enthousiasme het eerste deel van 'De Zoon van Artan' kochten. Eentje was nog enthousiaster, want zij ging samen met haar familie op reis en kon dus wel een boek gebruiken om tijdens de reis te lezen.
In de categorie 'Wie neemt 'De zoon van Artan' mee naar de verste bestemming?' schiet Sien toch wel de hoofdvogel af. New York en Washington!

Sien (en het boek) op de boot, met Manhattan (New York) als onvergetelijke achtergrond.

Ik wil Sien graag bedanken voor de mooie foto's. Het deed me bijzonder veel plezier om ze te ontvangen. Met evenveel plezier mag ik namens Lannoo laten weten dat Sien binnenkort het tweede deel van 'De Zoon van Artan' als kadootje in haar brievenbus mag verwachten. Vanaf 25 mei in de winkels, maar even snel in haar brievenbus. Veel leesplezier, Sien!

Wie zin heeft om een heel speciaal exemplaar van 'De zoon van Artan - Het geheim van de draak' aan te schaffen krijgt daar een heel mooie kans toe. Op zaterdag 26 maart (vanaf 15:00 uur) zit ik in de Standaard Boekhandel van Hasselt te wachten met mijn pen. Maar ik ben daar niet alleen! Wie de serie op tv al heeft gezien, zal zeker actrice Margot Baars tegenkomen. Zij speelde de rol van Cara. en zal met veel plezier jouw boek signeren. Acteur Ferre Vuye, Friso uit de serie, gaat zich ook proberen vrij te maken om aanwezig te zijn.
Als kers op de taart is ook de fantastische regisseur en bedenker van de serie, Klaus Verscheure aanwezig. Je mag hem aanraken en misschien signeert hij je boek zelfs.
Wil je voor jezelf, je kinderen, je kleinkinderen of voor je vrienden een hoogst persoonlijk, origineel, super spannend boek kopen dan mag je deze kans niet laten voorbijgaan.
Margot brengt haar boog en pijlen uit de reeks mee, er ligt een echt zwaard en helm en Wolf was zo vriendelijk om zijn kleding uit de serie even uit te lenen. Lupus, de wolf, was helaas op jacht maar er is kans dat mijn hond (Rocky) stand-in wil spelen.
Helemaal zonder gevaar is die signeersessie dus niet. Maar dat zijn de avonturen uit het boek ook niet.
Alweer een reden om er absoluut te zijn.
Tot zaterdag!