ZATERDAG 10 SEPTEMBER 2011
Dag 7: Montargis-Beaugency; 110 km. Totaal: 718 Km.
Als we het rijtje afgaan moeten we morgen logischerwijze regen krijgen.
We kregen de eerste dagen stormwind, vandaag een hittegolf, dus volgens de statistieken moet het morgen gewoon regenen.
Net even de weerberichten bekeken en inderdaad: morgen kunnen we best onze regenpakken paraat houden.
Maar laten we het eerst over vandaag hebben.
De voorbije week had onze slaap veel weg van een comateuze toestand. We sliepen alsof ons lever ervan afhing. Diepe, weldadige en heerlijk deugddoende slaap.
Met uitzondering van vorige nacht.
Ik weet niet waar ons hotel hun matrassen haalde, maar ik weet wel dat ze er nooit veel voor kunnen betaald hebben. Eén nacht op zo’n onding was vermoeiender dan een hele dag in het zadel. Het voordeel was dat we in het midden van de nacht de prachtige sterrenhemel ontdekten.
We hebben onze tactiek, in zoverre we tactieken hebben, aangepast.
We vertrekken gewoon zo vroeg mogelijk. Dat heeft vandaag als gevolg dat we onszelf heel vroeg op de oevers van Canal d’Orleans terugvinden. 78 Kilometer onverharde maar pure romantiek. Ik vermoed dat de Fransen dit stukje paradijs vergeten zijn want er is absoluut geen mens te zien.
We fietsen over een smal paadje op de oevers van dit oude kanaal en vallen van de ene verbazing in de andere. We rijden door het decor van postkaarten en zeer gelukte stillevens. De eerste kilometers neem ik regelmatig foto’s maar dat geef ik snel op omdat iedere meter gewoon uitnodigt om foto’s te blijven nemen.
Treurwilgen dopen de toppen van hun hangende takken in het rustige water als reiken ze naar hun wazig groene spiegelbeeld. Eeuwenoude dikke eiken vertellen verhalen over edelen die vroeger tegen hun stam een genietend dutje kwamen doen.
Een muskusrat duikt verschrikt onder en een reiger vliegt met verbazingwekkend gemak en zelfvertrouwen een stuk langs Jacky. We stoppen om twee zwanen goedemorgen te wensen maar moeten dan weer verder richting Orleans.
Het is warm vandaag, heel warm en we prijzen ons gelukkig dat we hier regelmatig in de schaduw van de vele bomen kunnen fietsen.
Als we dan ook het ‘Forestiére D’Orleans’ dwars kruisen via een brede gravelweg van bijna 15 kilometer lang, voelen we de hitte reflecteren op het bleke grind.
De plaats die voor deze stoffige weg is vrijgemaakt is zo breed dat de bomen geen schaduw geven aan de zeldzame passanten. Volgens ‘Het Ding’ loopt de temperatuur op tot boven de dertig graden. Gelukkig zijn we erop voorzien en sleuren we bijna zes liter water mee.
Hier heb je geen mogelijkheden om onderweg even een drankautomaat aan te doen.
Ik ben bezorgd om Jacky.
De herinnering aan alles wat voorging is nog te vers en maakt me misschien wel overbezorgd. Ik kan niet vergeten wat ze de vorige maanden heeft moeten doorstaan. Als ik vraag of het gaat knikt ze dat alles in orde is, maar ik speur naar tekenen die dat tegenspreken.
Ze doet het ongelooflijk goed, maar ik weet dat ze sinds de operatie zelden echt zonder pijn is. Dat ze dit doorstaat heeft meer met karakter te maken dan met conditie. We stoppen om de paar kilometer, wandelen tot in de schaduw van de bomen om te drinken. Als we dit stuk uiteindelijk achter de rug hebben geven we elkaar een pletsende High Five.
Na dit woud pikken we graag terug de laatste kilometers van ‘Canal D’orleans’ mee. Maar niet voordat we eerst weer heerlijk eten en rusten op een bank met een vijfsterren-uitzicht op het kleine, oude kanaal.
We zien de vergane silhouetten van vroegere schepen, getrokken door paarden of armoezaaiers die voor hun dagmaal hele dagen de zwaarbeladen schuiten naar Orleans sleepten. We zien de voetstappen van avonturiers die via dit pad hun geluk in de stad opzochten in een laatste kans op rijkdom.
We passeren vele kleine sluizen, oud en lang geleden voor het laatst gebruikt, en zoeken telkens de best berijdbare oever uit. De oude waterweg komt net voor Orleans in de brede Loire terecht. Op de oevers van deze grote rivier, ook weer onverhard, is de hitte nu werkelijk ongenadig. Toch zijn we tevreden want vandaag stond er zoveel offroad op het programma dat regen een ramp geweest zou zijn.
We kruisen Orleans, op een drukke zaterdag.
Ik probeer kwaad te kijken als ik een paar Orleaners tegenkom. Hebben zij er niet voor gezorgd dat Jeanne d’Arc hier uiteindelijk, door een laffe list, op de brandstapel geraakte? Maar als ze vriendelijk knikken kan ik niet anders dan mijn bezwete hand opsteken. We vinden een terras en hangen even de toerist uit. In een klein rommelig winkeltje vullen we onze voorraadkast terug bij, met speciale aandacht voor de drankafdeling.
We zijn weer gelukkig als we de massa, hoe gezellig ook, achter ons kunnen laten en de groene fietsroute ‘Loire a velo’ vinden.
Als we aan het begin van deze route even in de schaduw staan en afkoeling zoeken, zien we een andere fietsreiziger aankomen. Rugzak, twee fietstassen en een slaapmatje gebonden op een gammele fiets die met staaldraad aan elkaar hangt.
Het tuig is waarschijnlijk ooit in een supermarkt gekocht en daarna zeven keer doorverkocht totdat een gefrustreerde eigenaar het ding in de gracht dumpte. Waarop deze man de fiets uiteindelijk vond en meenam. De man, klein en gedrongen en met een haardos die in geen enkele fietshelm past stopt bij ons.
De vele uren in de zon kleurde zijn huid in de donkerste bruintint. Hij is totaal uitgedroogd.
In zwaar gebroken Frans vraagt hij waar hij kan drinken. Als hij het vraagt moet hij enkele keren slikken om de woorden over zijn gesprongen lippen te krijgen. Om te vermijden dat we getuige zijn van zijn laatste woorden, geven we hem te drinken.
Behalve fris water kochten we in Orleans ook nog een aantal ijskoude drankblikjes. We geven hem drank en na een korte verwonderde blik van hem neemt hij het zeer dankbaar aan. Hij geniet duidelijk van de koude cola en laat het hele blikje in een enkele keer leeglopen. Hij is Italiaan en kan, eens zijn keel is gesmeerd, vertellen over zijn reizen naar Compostella en Canterbury. Nu volgt hij de Loire van bron tot einde. Rare mensen, die fietsreizigers. We vullen zijn aftandse drinkbus tot de rand. We nemen afscheid van onze nieuwe beste vriend en vervolgen de warme weg naar Beaugency.
Klokslag zes, fietsen we in de smalle, steile steegjes van deze antieke stad, op zoek naar ons hotel van vandaag.
We hebben 110 kilometer afgewerkt, grotendeels over onverharde maar goed berijdbare geheime paadjes.
We vinden een aanlokkelijk hotel op een klein maar uiterst gezellig plein waar marktkramers hun waren inladen en hun tentjes afbreken. Voor we inchecken koopt Jacky nog snel wat extra drank en eten in een winkel naast het hotel.
Ik hou de wacht bij de fietsen en kijk op mijn gemak naar alles wat zich rond me afspeelt. De vriendelijke kasbediende stopt de spullen die Jacky kocht zelfs in een doos en komt de gekochte waar buiten aan me afgeven. Over service gesproken.
De douche doet meer dan deugd.
Vraag me niet waarom maar ik heb een voorgevoel dat er ons morgen best wel eens een lange douche zou te wachten kunnen staan…
A Bientot
Dag 7: Montargis-Beaugency; 110 km. Totaal: 718 Km.
Als we het rijtje afgaan moeten we morgen logischerwijze regen krijgen.
We kregen de eerste dagen stormwind, vandaag een hittegolf, dus volgens de statistieken moet het morgen gewoon regenen.
Net even de weerberichten bekeken en inderdaad: morgen kunnen we best onze regenpakken paraat houden.
Maar laten we het eerst over vandaag hebben.
De voorbije week had onze slaap veel weg van een comateuze toestand. We sliepen alsof ons lever ervan afhing. Diepe, weldadige en heerlijk deugddoende slaap.
Met uitzondering van vorige nacht.
Ik weet niet waar ons hotel hun matrassen haalde, maar ik weet wel dat ze er nooit veel voor kunnen betaald hebben. Eén nacht op zo’n onding was vermoeiender dan een hele dag in het zadel. Het voordeel was dat we in het midden van de nacht de prachtige sterrenhemel ontdekten.
We hebben onze tactiek, in zoverre we tactieken hebben, aangepast.
We vertrekken gewoon zo vroeg mogelijk. Dat heeft vandaag als gevolg dat we onszelf heel vroeg op de oevers van Canal d’Orleans terugvinden. 78 Kilometer onverharde maar pure romantiek. Ik vermoed dat de Fransen dit stukje paradijs vergeten zijn want er is absoluut geen mens te zien.
We fietsen over een smal paadje op de oevers van dit oude kanaal en vallen van de ene verbazing in de andere. We rijden door het decor van postkaarten en zeer gelukte stillevens. De eerste kilometers neem ik regelmatig foto’s maar dat geef ik snel op omdat iedere meter gewoon uitnodigt om foto’s te blijven nemen.
Treurwilgen dopen de toppen van hun hangende takken in het rustige water als reiken ze naar hun wazig groene spiegelbeeld. Eeuwenoude dikke eiken vertellen verhalen over edelen die vroeger tegen hun stam een genietend dutje kwamen doen.
Een muskusrat duikt verschrikt onder en een reiger vliegt met verbazingwekkend gemak en zelfvertrouwen een stuk langs Jacky. We stoppen om twee zwanen goedemorgen te wensen maar moeten dan weer verder richting Orleans.
Het is warm vandaag, heel warm en we prijzen ons gelukkig dat we hier regelmatig in de schaduw van de vele bomen kunnen fietsen.
Als we dan ook het ‘Forestiére D’Orleans’ dwars kruisen via een brede gravelweg van bijna 15 kilometer lang, voelen we de hitte reflecteren op het bleke grind.
De plaats die voor deze stoffige weg is vrijgemaakt is zo breed dat de bomen geen schaduw geven aan de zeldzame passanten. Volgens ‘Het Ding’ loopt de temperatuur op tot boven de dertig graden. Gelukkig zijn we erop voorzien en sleuren we bijna zes liter water mee.
Hier heb je geen mogelijkheden om onderweg even een drankautomaat aan te doen.
Ik ben bezorgd om Jacky.
De herinnering aan alles wat voorging is nog te vers en maakt me misschien wel overbezorgd. Ik kan niet vergeten wat ze de vorige maanden heeft moeten doorstaan. Als ik vraag of het gaat knikt ze dat alles in orde is, maar ik speur naar tekenen die dat tegenspreken.
Ze doet het ongelooflijk goed, maar ik weet dat ze sinds de operatie zelden echt zonder pijn is. Dat ze dit doorstaat heeft meer met karakter te maken dan met conditie. We stoppen om de paar kilometer, wandelen tot in de schaduw van de bomen om te drinken. Als we dit stuk uiteindelijk achter de rug hebben geven we elkaar een pletsende High Five.
Na dit woud pikken we graag terug de laatste kilometers van ‘Canal D’orleans’ mee. Maar niet voordat we eerst weer heerlijk eten en rusten op een bank met een vijfsterren-uitzicht op het kleine, oude kanaal.
We zien de vergane silhouetten van vroegere schepen, getrokken door paarden of armoezaaiers die voor hun dagmaal hele dagen de zwaarbeladen schuiten naar Orleans sleepten. We zien de voetstappen van avonturiers die via dit pad hun geluk in de stad opzochten in een laatste kans op rijkdom.
We passeren vele kleine sluizen, oud en lang geleden voor het laatst gebruikt, en zoeken telkens de best berijdbare oever uit. De oude waterweg komt net voor Orleans in de brede Loire terecht. Op de oevers van deze grote rivier, ook weer onverhard, is de hitte nu werkelijk ongenadig. Toch zijn we tevreden want vandaag stond er zoveel offroad op het programma dat regen een ramp geweest zou zijn.
We kruisen Orleans, op een drukke zaterdag.
Ik probeer kwaad te kijken als ik een paar Orleaners tegenkom. Hebben zij er niet voor gezorgd dat Jeanne d’Arc hier uiteindelijk, door een laffe list, op de brandstapel geraakte? Maar als ze vriendelijk knikken kan ik niet anders dan mijn bezwete hand opsteken. We vinden een terras en hangen even de toerist uit. In een klein rommelig winkeltje vullen we onze voorraadkast terug bij, met speciale aandacht voor de drankafdeling.
We zijn weer gelukkig als we de massa, hoe gezellig ook, achter ons kunnen laten en de groene fietsroute ‘Loire a velo’ vinden.
Als we aan het begin van deze route even in de schaduw staan en afkoeling zoeken, zien we een andere fietsreiziger aankomen. Rugzak, twee fietstassen en een slaapmatje gebonden op een gammele fiets die met staaldraad aan elkaar hangt.
Het tuig is waarschijnlijk ooit in een supermarkt gekocht en daarna zeven keer doorverkocht totdat een gefrustreerde eigenaar het ding in de gracht dumpte. Waarop deze man de fiets uiteindelijk vond en meenam. De man, klein en gedrongen en met een haardos die in geen enkele fietshelm past stopt bij ons.
De vele uren in de zon kleurde zijn huid in de donkerste bruintint. Hij is totaal uitgedroogd.
In zwaar gebroken Frans vraagt hij waar hij kan drinken. Als hij het vraagt moet hij enkele keren slikken om de woorden over zijn gesprongen lippen te krijgen. Om te vermijden dat we getuige zijn van zijn laatste woorden, geven we hem te drinken.
Behalve fris water kochten we in Orleans ook nog een aantal ijskoude drankblikjes. We geven hem drank en na een korte verwonderde blik van hem neemt hij het zeer dankbaar aan. Hij geniet duidelijk van de koude cola en laat het hele blikje in een enkele keer leeglopen. Hij is Italiaan en kan, eens zijn keel is gesmeerd, vertellen over zijn reizen naar Compostella en Canterbury. Nu volgt hij de Loire van bron tot einde. Rare mensen, die fietsreizigers. We vullen zijn aftandse drinkbus tot de rand. We nemen afscheid van onze nieuwe beste vriend en vervolgen de warme weg naar Beaugency.
Klokslag zes, fietsen we in de smalle, steile steegjes van deze antieke stad, op zoek naar ons hotel van vandaag.
We hebben 110 kilometer afgewerkt, grotendeels over onverharde maar goed berijdbare geheime paadjes.
We vinden een aanlokkelijk hotel op een klein maar uiterst gezellig plein waar marktkramers hun waren inladen en hun tentjes afbreken. Voor we inchecken koopt Jacky nog snel wat extra drank en eten in een winkel naast het hotel.
Ik hou de wacht bij de fietsen en kijk op mijn gemak naar alles wat zich rond me afspeelt. De vriendelijke kasbediende stopt de spullen die Jacky kocht zelfs in een doos en komt de gekochte waar buiten aan me afgeven. Over service gesproken.
De douche doet meer dan deugd.
Vraag me niet waarom maar ik heb een voorgevoel dat er ons morgen best wel eens een lange douche zou te wachten kunnen staan…
A Bientot
