DINSDAG 13 SEPTEMBER 2011
Dag 10: St-Savin-Confolens; 83 km. Totaal 1016 Km.
Bruno Maretti. Hoteleigenaar van Hotel La France in Saint-Savin en onze nieuwe vriend. Hij zag ons gisteren de fietsen tegen de muur van zijn hotel zetten. Zag ons een teamknuffel voor ervaren gevorderden geven. Maar vooral: hij zag aan onze gezichten dat het een zware dag was en zorgde er dan hoogstpersoonlijk voor dat het ons aan niets ontbrak.
We kregen zijn grootste familiekamer, met het beste bad en de snelste internetverbinding.
In een grappig Engels, met ondefinieerbaar Frans-Italiaans accent, vertelde hij ons dat we nu alleen maar moesten rusten. Hij verliest geen seconde zijn glimlach. Hij vraagt me zelfs om in een achterkamer naar zijn racefiets te gaan kijken waarmee hij dezelfde dag nog tegen de wind had geworsteld.
Hij is een fietser en heeft diep respect voor het feit dat we helemaal vanuit Belgie zijn land doorkruisen.
Als we wat later, gedoucht en wel, onze planning even willen nakijken klinkt een vastberaden en veelbelovende klop op de kamerdeur. We zijn verrast en openen de deur.
Bruno en zijn kok komen in een parade binnen en serveren met veel culinaire zwier een heerlijk avondmaal, inclusief voorgerecht, nagerecht en een grote pint Belgisch bier.
‘You eat now! Tomorrow is a hard day. Eat and rest!’
We verorberen het koningsmaal aan onze privetafel in de kamer en genieten ten volle van dit moment. De radio staat aan, onze was hangt in de badkamer. Dit is nu onze thuis.
Dank je wel, Bruno.
Om zeven uur vanmorgen is het nog steeds donker.
Onze voorbereidingen lopen opvallend langzamer dan tijdens de voorbije dagen en het lijkt alsof we helemaal niet naar buiten willen. Niet zo verwonderlijk want vandaag wil niemand buiten de deur.
De straten liggen er kletsnat en verlaten bij. Onze was is de voorbije nacht niet helemaal droog geraakt en voelt bij het aantrekken allesbehalve aangenaam.
In dit weer niet belangrijk want binnen de kortste keren zijn we toch kletsnat. We maken de fietsen stilzwijgend klaar, trekken de regenhoezen over de tassen en hullen onszelf weer in de goretex jassen.
We kiezen vandaag onze eigen route en trekken ons niets aan van de route uit het boekje. We willen in dit weer geen toeristische omwegen maken maar gewoon op onze bestemming komen.
Het weerbericht, en Bruno, had miezerregen beloofd maar dit gaat verder als een beetje miezeren. De regen valt niet in vlagen maar is vadsig en constant, zo dik dat je erin kan bijten, zo zwaar dat je hem haast opzij moet duwen om vooruit te komen.
Ik heb mijn lichten aan en fiets achter Jacky. In elk waterdruppeltje op mijn bril zie ik een Jacky rijden. Alles is zo nat dat als ik de kaart wil lezen ik eerst het water van de plastieken bescherming moet vegen. Wil ik de kilometerteller zien dan speelt mijn vinger regenwisser.
Het parcours is weer heuvelachtig, met lange beklimmingen. En toch… Toch schieten we bestendig op.
Er is vandaag absoluut geen wind. Je hoort de bomen druipen, de banden een spoor maken in de plassen. Geen wind, geen gebulder. De weg die we uitgekozen hebben is helemaal uitgestorven en we kunnen de auto’s die ons in een uur passeren op één hand tellen.
We rijden langs elkaar en zijn gewoon goedgezind. Kletsnat, maar totaal enthousiast omdat de wind vandaag zijn joker inzet. Dat maakt dat de beklimmingen gemakkelijker gaan en dat we vooral tijdens de afdalingen kunnen recuperen. Jacky klimt nu ongestoord, aan een regelmatig tempo. We vorderen, kilometer per kilometer.
Als ik terug achter Jacky fiets moet ik aan onze bandenpech van gisteren denken. Ik ben me er bewust van dat ik zonder reserveband rij en voel elk steentje, elk kiezeltje op de weg. In gedachten zie ik hoe dat ene ellendige scherp steentje aan mijn natte achterband blijft hangen. Het draait eerst een paar ronden mee en zoekt zich dan een weg in het profiel van de band. Bij elke wielomwenteling drukt het zich een beetje dieper door de band om dan uiteindelijk de binnenband te vinden.
In het eerstvolgende dorp, door Bruno als ‘Big City’ omschreven, besluiten we een warme koffie te drinken en ik vraag binnen of er een fietsenmaker in de buurt is. Er was er inderdaad eentje, die gestopt is, maar hij zou me volgens de cafebaas toch kunnen helpen.
Ik krijg het adres, laat Jacky even achter met koffie, spring op de fiets en vind de man in het meest groezelige werkkot dat ik ooit zag.
Hij spreekt geen Engels en ik weet niet hoe je binnenband in het Frans moet zeggen. Ik probeer met ‘pneu’ en wat sublieme gebaren van mijn kant en na een tijdje heeft hij door wat ik bedoel.
‘Ah non!’
Maar in een ander dorp zit wel iemand die me kan helpen. Zijn postuur verraadt dat hij zelf nog nooit heeft gefietst, laat staan in de regen even een aanzienlijke omweg gemaakt heeft. Ik zal het risico moeten lopen en zonder band verder gaan.
Op honderd meter van zijn zaakje zie ik opeens een grote doe-het-zelf-zaak met een bekende naam. De allereerste op onze tocht. Ik kan het nauwelijks geloven. Hard in de remmen en als een weerlicht naar binnen om dan triomfantelijk binnenbanden te ontdekken.
Onze missie is weer gered.
Op de verpakking leer ik trouwens dat het om ‘Chambre d’air’ gaat.
Ik pik Jacky terug op en we vervolgen onze weg, nog beter gezind.
De weg die op de kaart behoorlijk recht en saai uitzag heeft het goed met ons voor en laat ons toch mooie stukjes Frankrijk zien.
Kudden schapen die een schuilplaats onder druipende bomen zoeken, stukjes weiland, bosjes en kleine veldjes. Het regent nog steeds natte watten en we besluiten noodplan A toe te passen: een hotel in Confolens nemen, 83 Kilometer van ons startpunt.
Die beslissing geeft ons nieuwe krachten want met dit gemiddelde kunnen we de fietsen dan behoorlijk vroeg stallen. Het geeft ons de kans om onze kleren te wassen en goed te laten drogen, we kunnen de volgende routes bestuderen en slaapplaatsen zoeken.
En vooral; we hebben de heerlijke luxe om morgen droge kleding aan te trekken.
We sluiten de rit met een pletsende high-five af. We zitten in Confolens, het zoveelste oude stadje. We hebben de kaap van duizend kilometer overschreden.
A Bientot!
Dag 10: St-Savin-Confolens; 83 km. Totaal 1016 Km.
Bruno Maretti. Hoteleigenaar van Hotel La France in Saint-Savin en onze nieuwe vriend. Hij zag ons gisteren de fietsen tegen de muur van zijn hotel zetten. Zag ons een teamknuffel voor ervaren gevorderden geven. Maar vooral: hij zag aan onze gezichten dat het een zware dag was en zorgde er dan hoogstpersoonlijk voor dat het ons aan niets ontbrak.
We kregen zijn grootste familiekamer, met het beste bad en de snelste internetverbinding.
In een grappig Engels, met ondefinieerbaar Frans-Italiaans accent, vertelde hij ons dat we nu alleen maar moesten rusten. Hij verliest geen seconde zijn glimlach. Hij vraagt me zelfs om in een achterkamer naar zijn racefiets te gaan kijken waarmee hij dezelfde dag nog tegen de wind had geworsteld.
Hij is een fietser en heeft diep respect voor het feit dat we helemaal vanuit Belgie zijn land doorkruisen.
Als we wat later, gedoucht en wel, onze planning even willen nakijken klinkt een vastberaden en veelbelovende klop op de kamerdeur. We zijn verrast en openen de deur.
Bruno en zijn kok komen in een parade binnen en serveren met veel culinaire zwier een heerlijk avondmaal, inclusief voorgerecht, nagerecht en een grote pint Belgisch bier.
‘You eat now! Tomorrow is a hard day. Eat and rest!’
We verorberen het koningsmaal aan onze privetafel in de kamer en genieten ten volle van dit moment. De radio staat aan, onze was hangt in de badkamer. Dit is nu onze thuis.
Dank je wel, Bruno.
Om zeven uur vanmorgen is het nog steeds donker.
Onze voorbereidingen lopen opvallend langzamer dan tijdens de voorbije dagen en het lijkt alsof we helemaal niet naar buiten willen. Niet zo verwonderlijk want vandaag wil niemand buiten de deur.
De straten liggen er kletsnat en verlaten bij. Onze was is de voorbije nacht niet helemaal droog geraakt en voelt bij het aantrekken allesbehalve aangenaam.
In dit weer niet belangrijk want binnen de kortste keren zijn we toch kletsnat. We maken de fietsen stilzwijgend klaar, trekken de regenhoezen over de tassen en hullen onszelf weer in de goretex jassen.
We kiezen vandaag onze eigen route en trekken ons niets aan van de route uit het boekje. We willen in dit weer geen toeristische omwegen maken maar gewoon op onze bestemming komen.
Het weerbericht, en Bruno, had miezerregen beloofd maar dit gaat verder als een beetje miezeren. De regen valt niet in vlagen maar is vadsig en constant, zo dik dat je erin kan bijten, zo zwaar dat je hem haast opzij moet duwen om vooruit te komen.
Ik heb mijn lichten aan en fiets achter Jacky. In elk waterdruppeltje op mijn bril zie ik een Jacky rijden. Alles is zo nat dat als ik de kaart wil lezen ik eerst het water van de plastieken bescherming moet vegen. Wil ik de kilometerteller zien dan speelt mijn vinger regenwisser.
Het parcours is weer heuvelachtig, met lange beklimmingen. En toch… Toch schieten we bestendig op.
Er is vandaag absoluut geen wind. Je hoort de bomen druipen, de banden een spoor maken in de plassen. Geen wind, geen gebulder. De weg die we uitgekozen hebben is helemaal uitgestorven en we kunnen de auto’s die ons in een uur passeren op één hand tellen.
We rijden langs elkaar en zijn gewoon goedgezind. Kletsnat, maar totaal enthousiast omdat de wind vandaag zijn joker inzet. Dat maakt dat de beklimmingen gemakkelijker gaan en dat we vooral tijdens de afdalingen kunnen recuperen. Jacky klimt nu ongestoord, aan een regelmatig tempo. We vorderen, kilometer per kilometer.
Als ik terug achter Jacky fiets moet ik aan onze bandenpech van gisteren denken. Ik ben me er bewust van dat ik zonder reserveband rij en voel elk steentje, elk kiezeltje op de weg. In gedachten zie ik hoe dat ene ellendige scherp steentje aan mijn natte achterband blijft hangen. Het draait eerst een paar ronden mee en zoekt zich dan een weg in het profiel van de band. Bij elke wielomwenteling drukt het zich een beetje dieper door de band om dan uiteindelijk de binnenband te vinden.
In het eerstvolgende dorp, door Bruno als ‘Big City’ omschreven, besluiten we een warme koffie te drinken en ik vraag binnen of er een fietsenmaker in de buurt is. Er was er inderdaad eentje, die gestopt is, maar hij zou me volgens de cafebaas toch kunnen helpen.
Ik krijg het adres, laat Jacky even achter met koffie, spring op de fiets en vind de man in het meest groezelige werkkot dat ik ooit zag.
Hij spreekt geen Engels en ik weet niet hoe je binnenband in het Frans moet zeggen. Ik probeer met ‘pneu’ en wat sublieme gebaren van mijn kant en na een tijdje heeft hij door wat ik bedoel.
‘Ah non!’
Maar in een ander dorp zit wel iemand die me kan helpen. Zijn postuur verraadt dat hij zelf nog nooit heeft gefietst, laat staan in de regen even een aanzienlijke omweg gemaakt heeft. Ik zal het risico moeten lopen en zonder band verder gaan.
Op honderd meter van zijn zaakje zie ik opeens een grote doe-het-zelf-zaak met een bekende naam. De allereerste op onze tocht. Ik kan het nauwelijks geloven. Hard in de remmen en als een weerlicht naar binnen om dan triomfantelijk binnenbanden te ontdekken.
Onze missie is weer gered.
Op de verpakking leer ik trouwens dat het om ‘Chambre d’air’ gaat.
Ik pik Jacky terug op en we vervolgen onze weg, nog beter gezind.
De weg die op de kaart behoorlijk recht en saai uitzag heeft het goed met ons voor en laat ons toch mooie stukjes Frankrijk zien.
Kudden schapen die een schuilplaats onder druipende bomen zoeken, stukjes weiland, bosjes en kleine veldjes. Het regent nog steeds natte watten en we besluiten noodplan A toe te passen: een hotel in Confolens nemen, 83 Kilometer van ons startpunt.
Die beslissing geeft ons nieuwe krachten want met dit gemiddelde kunnen we de fietsen dan behoorlijk vroeg stallen. Het geeft ons de kans om onze kleren te wassen en goed te laten drogen, we kunnen de volgende routes bestuderen en slaapplaatsen zoeken.
En vooral; we hebben de heerlijke luxe om morgen droge kleding aan te trekken.
We sluiten de rit met een pletsende high-five af. We zitten in Confolens, het zoveelste oude stadje. We hebben de kaap van duizend kilometer overschreden.
A Bientot!
