Natuurlijk ken je mensen uit je omgeving die getroffen worden door kanker. Je krijgt zelfs het gevoel dat er steeds meer mensen mee te maken krijgen. Maar het is alsof een mens een soort mentale beveiliging kreeg ingebouwd waardoor je een vals gevoel van onkwetsbaarheid meedraagt. Je kan natuurlijk wel eens behoorlijk ziek worden maar toch hou je er niet ernstig rekening mee dat je in een situatie belandt waar de inzet je leven is.
Fout dus.
We werden, helemaal onverwacht, voorgesteld aan het concept borstkanker.
In de loop van de behandeling, zelfs in redelijk vroeg stadium, groeide er een plan bij Jacky. Ze wou van thuis naar Lourdes fietsen. Op voorwaarde dat er geen uitzaaiingen waren.
Niet dat we onze voorwaarden zelf konden bepalen, dat lesje hadden we ondertussen wel geleerd, maar ergens gaf dat voornemen wel een goed gevoel. Een houvast dat voor afleiding kon zorgen, een doel dat kon motiveren. En dat konden we meer dan ooit gebruiken.
Laten we eerlijk zijn; het is een hele rit. Duizend zeshonderd kilometer om precies te zijn. Maar diezelfde tocht is ondertussen al door velen anderen voorgedaan. Met een klein beetje internet kom je in contact met mensen die, al dan niet in de vorm van hun leven, deze sportieve uitdaging tot een goed doel konden brengen. Sommigen zijn zo diepgelovig dat ze zich pas compleet voelen als ze ooit in een kaars in Lourdes aansteken. Sommigen houden gewoon van een uitdaging.
Je kan echter een band, een overeenkomst in dit peloton vinden. De meesten hebben minstens een ernstige aanleg tot avontuur, zijn romantici met een neiging naar een sportieve natuurbeleving. Of weten gewoon niet waar ze aan beginnen.
Die overeenkomst gaat voor ons niet helemaal op. Wij beginnen dit avontuur immers kort na een behoorlijk ingrijpende full-option behandeling, inclusief opties zoals operaties, chemo, bestraling en hormonenbehandeling.
Niet dat we dit jaar om een avontuur verlegen waren, integendeel zelfs. De ontdekking, strijd en revalidatie tegen borstkanker was veel meer avontuur dan we onszelf gewenst hadden. We hadden er gewoonweg nooit bij stilgestaan dat er een moment zou komen waarop wij het kortste strootje zouden trekken. Alle plannen die we hadden, de vanzelfsprekendheid dat we konden doen wat we wilden in één klap van tafel geveegd. Maar nu hadden we een nieuw plan.
Om het ongeruste thuisfront op de hoogte te houden van de vorderingen (laten we dit woord even benadrukken) van deze tocht besloten we om hen via een dagboek mee te laten reizen. Het epicentrum van onze persoonlijke ramp lag nog maar net achter ons en velen vonden ons idee om dit fietsavontuur te beginnen minstens voorbarig. Om te vermijden dat we ze slapeloze nachten zouden bezorgen beloofden we dat ze ons mochten repatriëren als bleek dat de reis te zwaar zou zijn. Via een blog konden ze van op de eerste rij comfortabel volgen. Op die manier konden ze als het ware meereizen.
Met dat verschil dat Jacky en ik door weer en wind (liefst in de rug) helemaal door Frankrijk fietsen om een belofte waar te maken.
Bedankt voor die tweede kans.
Fout dus.
We werden, helemaal onverwacht, voorgesteld aan het concept borstkanker.
In de loop van de behandeling, zelfs in redelijk vroeg stadium, groeide er een plan bij Jacky. Ze wou van thuis naar Lourdes fietsen. Op voorwaarde dat er geen uitzaaiingen waren.
Niet dat we onze voorwaarden zelf konden bepalen, dat lesje hadden we ondertussen wel geleerd, maar ergens gaf dat voornemen wel een goed gevoel. Een houvast dat voor afleiding kon zorgen, een doel dat kon motiveren. En dat konden we meer dan ooit gebruiken.
Laten we eerlijk zijn; het is een hele rit. Duizend zeshonderd kilometer om precies te zijn. Maar diezelfde tocht is ondertussen al door velen anderen voorgedaan. Met een klein beetje internet kom je in contact met mensen die, al dan niet in de vorm van hun leven, deze sportieve uitdaging tot een goed doel konden brengen. Sommigen zijn zo diepgelovig dat ze zich pas compleet voelen als ze ooit in een kaars in Lourdes aansteken. Sommigen houden gewoon van een uitdaging.
Je kan echter een band, een overeenkomst in dit peloton vinden. De meesten hebben minstens een ernstige aanleg tot avontuur, zijn romantici met een neiging naar een sportieve natuurbeleving. Of weten gewoon niet waar ze aan beginnen.
Die overeenkomst gaat voor ons niet helemaal op. Wij beginnen dit avontuur immers kort na een behoorlijk ingrijpende full-option behandeling, inclusief opties zoals operaties, chemo, bestraling en hormonenbehandeling.
Niet dat we dit jaar om een avontuur verlegen waren, integendeel zelfs. De ontdekking, strijd en revalidatie tegen borstkanker was veel meer avontuur dan we onszelf gewenst hadden. We hadden er gewoonweg nooit bij stilgestaan dat er een moment zou komen waarop wij het kortste strootje zouden trekken. Alle plannen die we hadden, de vanzelfsprekendheid dat we konden doen wat we wilden in één klap van tafel geveegd. Maar nu hadden we een nieuw plan.
Om het ongeruste thuisfront op de hoogte te houden van de vorderingen (laten we dit woord even benadrukken) van deze tocht besloten we om hen via een dagboek mee te laten reizen. Het epicentrum van onze persoonlijke ramp lag nog maar net achter ons en velen vonden ons idee om dit fietsavontuur te beginnen minstens voorbarig. Om te vermijden dat we ze slapeloze nachten zouden bezorgen beloofden we dat ze ons mochten repatriëren als bleek dat de reis te zwaar zou zijn. Via een blog konden ze van op de eerste rij comfortabel volgen. Op die manier konden ze als het ware meereizen.
Met dat verschil dat Jacky en ik door weer en wind (liefst in de rug) helemaal door Frankrijk fietsen om een belofte waar te maken.
Bedankt voor die tweede kans.