AUGUSTUS 2011
Laten we kort zijn. Snel door de zure appel bijten. De maanden tijdens en na de chemokuur waren vreselijk. We hebben geen zin om hier nog verder over uit te breiden in een poging deze tijd te omschrijven.
Onthou voorlopig gewoon even dat we die periode doorgeworsteld zijn.
Ik hoop dat ik ooit de herinnering zal verliezen aan de details van een chemobehandeling. De stank van de chemozakjes die via infusen het lichaam van Jacky veroveren. De geur van soep die werd uitgedeeld. De immense verzameling aan verdriet dat in die afdeling dagelijks door velen uitgestald stond in drooggehuilde ogen.
De zoektocht naar ijs in een poging om de vurige pijn in Jacky’s kapotte en gebarsten mond te milderen. Het verhaal van die vrouw op leeftijd die haar kinderen niet vertelde dat ze uitzaaiingen had. Het verhaal van een moeder en dochter die uren in de trein reisden om hier voor hun leven te vechten. Het immens verdrietig tafereel van een vrouw die moederziel alleen zich sterk probeerde te houden toen haar chemo werd afgekoppeld. Waarna ik haar later aan de ingang van het ziekenhuis zag wachten op iemand die te laat was. Het gebroken hart en ziel van een man wiens vrouw chemo kreeg om een hersentumor te bestrijden. Door de tumor had ze een andere persoonlijkheid gekregen en bleef de man achter met herinneringen die hij niet meer met haar kon delen.
Voor mezelf onthou ik mijn bewondering voor Jacky’s kracht en mijn eigen machteloosheid. Het ene moment een lege maaginhoud boven de pot uitkotsen en het volgend moment mezelf aanraden om wat te gaan rusten. Speciale vrouw.
Na regen komt... niet altijd zonneschijn.
Na de chemo begon, zonder recuperatie, de bestraling.
Opnieuw wekenlang, dagelijks naar Leuven voor een beurt onder de bestralingsbank. De eerste keer worden een aantal piepkleine tattoo-puntjes als referentie op haar borst gezet. Op die manier zal de installatie steeds exact dezelfde bestralingshoek kunnen terugvinden. We dachten dat in vergelijking met het chemo-circus al het andere kinderspel zou zijn. Die gedachte belandde echter zeer snel in de papiermand. Ook hier willen we kort blijven; er zijn absoluut leukere tijdverdrijven dan kankercellen die verstekeling spelen dood te stralen. Slikproblemen, vermoeidheid, pijnlijke huid. Weer iets om van te recupereren.
Omstreeks deze periode begint een ideetje bij haar te groeien. Ze had het er al over, vlak na de operatie maar wat toen nog een zaadje was is ondertussen echt gekiemd.
Ze meent het ernstig.
Ik rangschik het eerst onder een hallucinatie ten gevolge van overdosis chemo of straling, maar dan blijkt dat ze volledig helder is. Ze wil, als dank voor een tweede kans, naar Lourdes! Aangezien ik nooit een diploma als gelovige zal halen krijg ik op mijn beurt last van hallucinaties. Ik zie mezelf met een kaars ronddragen tussen al die pelgrimmers, verdwalen tussen ontelbare kraampjes met rozenkransjes en heiligenbeeldjes.
Verschrikt zoek ik tussen Jacky's medicatie naar een middel tegen deze waanbeelden. Maar dan komt de ommekeer. Ze wil naar Lourdes... per fiets! Als gepassioneerde fietser stem ik dadelijk toe.
Om haar dan, bleek en kwetsbaar, op de zetel te zien zitten. Hoe gaat deze vrouw ooit binnen afzienbare tijd helemaal naar Lourdes fietsen. Heel Frankrijk door?
Ze lacht. En haar ogen fonkelen. Bon, we gaan dus met de fiets naar Lourdes. Waar lagen die Epo-spuiten weer?
Laten we kort zijn. Snel door de zure appel bijten. De maanden tijdens en na de chemokuur waren vreselijk. We hebben geen zin om hier nog verder over uit te breiden in een poging deze tijd te omschrijven.
Onthou voorlopig gewoon even dat we die periode doorgeworsteld zijn.
Ik hoop dat ik ooit de herinnering zal verliezen aan de details van een chemobehandeling. De stank van de chemozakjes die via infusen het lichaam van Jacky veroveren. De geur van soep die werd uitgedeeld. De immense verzameling aan verdriet dat in die afdeling dagelijks door velen uitgestald stond in drooggehuilde ogen.
De zoektocht naar ijs in een poging om de vurige pijn in Jacky’s kapotte en gebarsten mond te milderen. Het verhaal van die vrouw op leeftijd die haar kinderen niet vertelde dat ze uitzaaiingen had. Het verhaal van een moeder en dochter die uren in de trein reisden om hier voor hun leven te vechten. Het immens verdrietig tafereel van een vrouw die moederziel alleen zich sterk probeerde te houden toen haar chemo werd afgekoppeld. Waarna ik haar later aan de ingang van het ziekenhuis zag wachten op iemand die te laat was. Het gebroken hart en ziel van een man wiens vrouw chemo kreeg om een hersentumor te bestrijden. Door de tumor had ze een andere persoonlijkheid gekregen en bleef de man achter met herinneringen die hij niet meer met haar kon delen.
Voor mezelf onthou ik mijn bewondering voor Jacky’s kracht en mijn eigen machteloosheid. Het ene moment een lege maaginhoud boven de pot uitkotsen en het volgend moment mezelf aanraden om wat te gaan rusten. Speciale vrouw.
Na regen komt... niet altijd zonneschijn.
Na de chemo begon, zonder recuperatie, de bestraling.
Opnieuw wekenlang, dagelijks naar Leuven voor een beurt onder de bestralingsbank. De eerste keer worden een aantal piepkleine tattoo-puntjes als referentie op haar borst gezet. Op die manier zal de installatie steeds exact dezelfde bestralingshoek kunnen terugvinden. We dachten dat in vergelijking met het chemo-circus al het andere kinderspel zou zijn. Die gedachte belandde echter zeer snel in de papiermand. Ook hier willen we kort blijven; er zijn absoluut leukere tijdverdrijven dan kankercellen die verstekeling spelen dood te stralen. Slikproblemen, vermoeidheid, pijnlijke huid. Weer iets om van te recupereren.
Omstreeks deze periode begint een ideetje bij haar te groeien. Ze had het er al over, vlak na de operatie maar wat toen nog een zaadje was is ondertussen echt gekiemd.
Ze meent het ernstig.
Ik rangschik het eerst onder een hallucinatie ten gevolge van overdosis chemo of straling, maar dan blijkt dat ze volledig helder is. Ze wil, als dank voor een tweede kans, naar Lourdes! Aangezien ik nooit een diploma als gelovige zal halen krijg ik op mijn beurt last van hallucinaties. Ik zie mezelf met een kaars ronddragen tussen al die pelgrimmers, verdwalen tussen ontelbare kraampjes met rozenkransjes en heiligenbeeldjes.
Verschrikt zoek ik tussen Jacky's medicatie naar een middel tegen deze waanbeelden. Maar dan komt de ommekeer. Ze wil naar Lourdes... per fiets! Als gepassioneerde fietser stem ik dadelijk toe.
Om haar dan, bleek en kwetsbaar, op de zetel te zien zitten. Hoe gaat deze vrouw ooit binnen afzienbare tijd helemaal naar Lourdes fietsen. Heel Frankrijk door?
Ze lacht. En haar ogen fonkelen. Bon, we gaan dus met de fiets naar Lourdes. Waar lagen die Epo-spuiten weer?