MAANDAG 5 SEPTEMBER 2011
Dag 2. Wepion-Montherme 104 km. Totaal 218 km.
Hier mogen we nooit meer komen.
Tenminste, dat zouden we wel willen maar na ons vertrek uit het hotel heeft het management ons ongetwijfeld op een zwarte lijst gezet. De helft van hun ontbijtbuffet bleef eraan. Iets wat ze helemaal aan ons te danken hebben. We voelen ons uiteraard niet schuldig want ten eerste hebben we de calorieën nodig om verder te geraken en ten tweede bleek het beloofde gratis internet betalend te zijn.
Vanuit Wepion is de Maas vandaag weer de rode draad. Op papier konden we een jaagpad volgen maar de eerste twintig kilometer hebben we zowaar enkele keren moeten fiets-klunen. De fiets aan de hand en proberen de hindernissen te overwinnen zonder om te vallen. Ooit zal dit een heerlijke fietsweg worden, maar voorlopig kunnen we het klasseren onder Parijs-Roubaix toestanden. Kasseien, of iets wat ervoor moet doorgaan, liggen rotslecht op elkaar, langs elkaar of zelfs gewoon langs de weg. Op enkele plaatsen is het pad zelfs helemaal verdwenen en staan arbeiders gezamenlijk te kijken hoe ze dit logistiek probleem moeten aanpakken.
Het tempo is laag maar de moreel gelukkig nog hoog. Tenminste, dat van ons, niet van die arbeiders.
Jean-Marie, onze wereldberoemde fietsenmaker uit Bokrijk, zou er acute hoofdpijn aan overhouden als hij zag hoe de fietsen over de stenen rammelden en denderden. Hij heeft zijn werk weer goed gedaan want onze fietsen overleefden het.
Vanaf Dinant is het jaagpad gelukkig beter en kunnen we weeral genieten van de belachelijk mooie uitzichten. We fietsen in de zon, maar de kopwind is hevig. Ik probeer een waaier op te richten maar Jacky vertikt het om in mijn wiel te blijven.
We rijden Frankrijk via Givet binnen en besluiten daar een bocht van de Maas af te snijden door linea recta naar Vireux Wallerand te fietsen. In principe zou ons dit enkele kilometers winst opleveren.
Dit stukje weg, de D8051, zal nooit uit mijn geheugen gaan. Een werkelijk krankzinnige stormkopwind gaat als een razende tekeer en gebruikt dit stuk Maasvallei als een windturbine.
We geraken amper vooruit en twee lange steile beklimmingen doen me voor de eerste keer tijdens deze tocht denken dat Jacky gaat breken.
Dat doet ze heel even.
Een meter of tien.
Het volgende moment zou eigenlijk vergezeld moeten zijn van een stukje melige muziek uit de film Rocky. Sommige van onze bewegingen spelen zich sowieso al in slowmotion af dankzij de wervelwind, maar de heropstanding van Jacky is iets dat ik niet kan begrijpen. Als ex-renner weet ik wanneer anderen 'de klop van de hamer krijgen' en weet ik dat het normaal daarna richting bezemwagen gaat.
Zij gaat door. Ik vraag me af wat haar drijft.
Na dat uitdagende, maar mooi stuk weg komt de verlossende afslag en vinden we langs de Maas de Trans-Ardennes, een luxe fietspad annex jaagpad. Deze fietsdroom moeten, of beter gezegd, mogen we blijven volgen tot onze eindbestemming van vandaag.
De kopwind blijft hevig maar dankzij enkele stops en een uitgekiend duwtje op cruciale momenten bereiken we Montherme op het moment dat de kerkklok zeven uur slaat.
Wat een zware, maar intens mooie dag...
We vinden een kamer in een oubollig, klein hotelletje. Omdat we de enige gasten zijn wisselen we na een verkenning onze kamer in voor een andere zodat we gebruik kunnen maken van een niet beveiligde internet router. Als we de kamer verlaten moeten we een route volgen die ons via verschillende trappen, elk uit een ander deccenia, en een paar privé-vertrekken waar de alleroudsten van het dorp een breimarathon houden, uiteindelijk buiten brengt.
Het hotelrestaurant is sinds de bevrijding niet meer gebruikt en we besluiten spontaan om ons avondeten elders te nuttigen. In een klein dorp liggen die mogelijkheden niet zo dik gezaaid maar uiteindelijk slagen we nog net voor sluitingstijd om een vreemde combinatie van lekkernijen te kopen in de plaatselijke winkel. Discreet smokkelen we onze waardevolle schat naar onze kamer en organiseren we een heerlijke en gevarieerde avondpicnic.
We genieten na, liggen en hangen languit op bed en spelen de gebeurtenissen van de dag nog eens af. We bekijken het weerbericht van morgen, lezen wat mails. De deelnemers van de breimarathon tellen beneden enthousiast hun steken en sluiten dan luidruchtig de dag af.
Morgen onze eerste hele dag in Frankrijk.
A Bientot!
Dag 2. Wepion-Montherme 104 km. Totaal 218 km.
Hier mogen we nooit meer komen.
Tenminste, dat zouden we wel willen maar na ons vertrek uit het hotel heeft het management ons ongetwijfeld op een zwarte lijst gezet. De helft van hun ontbijtbuffet bleef eraan. Iets wat ze helemaal aan ons te danken hebben. We voelen ons uiteraard niet schuldig want ten eerste hebben we de calorieën nodig om verder te geraken en ten tweede bleek het beloofde gratis internet betalend te zijn.
Vanuit Wepion is de Maas vandaag weer de rode draad. Op papier konden we een jaagpad volgen maar de eerste twintig kilometer hebben we zowaar enkele keren moeten fiets-klunen. De fiets aan de hand en proberen de hindernissen te overwinnen zonder om te vallen. Ooit zal dit een heerlijke fietsweg worden, maar voorlopig kunnen we het klasseren onder Parijs-Roubaix toestanden. Kasseien, of iets wat ervoor moet doorgaan, liggen rotslecht op elkaar, langs elkaar of zelfs gewoon langs de weg. Op enkele plaatsen is het pad zelfs helemaal verdwenen en staan arbeiders gezamenlijk te kijken hoe ze dit logistiek probleem moeten aanpakken.
Het tempo is laag maar de moreel gelukkig nog hoog. Tenminste, dat van ons, niet van die arbeiders.
Jean-Marie, onze wereldberoemde fietsenmaker uit Bokrijk, zou er acute hoofdpijn aan overhouden als hij zag hoe de fietsen over de stenen rammelden en denderden. Hij heeft zijn werk weer goed gedaan want onze fietsen overleefden het.
Vanaf Dinant is het jaagpad gelukkig beter en kunnen we weeral genieten van de belachelijk mooie uitzichten. We fietsen in de zon, maar de kopwind is hevig. Ik probeer een waaier op te richten maar Jacky vertikt het om in mijn wiel te blijven.
We rijden Frankrijk via Givet binnen en besluiten daar een bocht van de Maas af te snijden door linea recta naar Vireux Wallerand te fietsen. In principe zou ons dit enkele kilometers winst opleveren.
Dit stukje weg, de D8051, zal nooit uit mijn geheugen gaan. Een werkelijk krankzinnige stormkopwind gaat als een razende tekeer en gebruikt dit stuk Maasvallei als een windturbine.
We geraken amper vooruit en twee lange steile beklimmingen doen me voor de eerste keer tijdens deze tocht denken dat Jacky gaat breken.
Dat doet ze heel even.
Een meter of tien.
Het volgende moment zou eigenlijk vergezeld moeten zijn van een stukje melige muziek uit de film Rocky. Sommige van onze bewegingen spelen zich sowieso al in slowmotion af dankzij de wervelwind, maar de heropstanding van Jacky is iets dat ik niet kan begrijpen. Als ex-renner weet ik wanneer anderen 'de klop van de hamer krijgen' en weet ik dat het normaal daarna richting bezemwagen gaat.
Zij gaat door. Ik vraag me af wat haar drijft.
Na dat uitdagende, maar mooi stuk weg komt de verlossende afslag en vinden we langs de Maas de Trans-Ardennes, een luxe fietspad annex jaagpad. Deze fietsdroom moeten, of beter gezegd, mogen we blijven volgen tot onze eindbestemming van vandaag.
De kopwind blijft hevig maar dankzij enkele stops en een uitgekiend duwtje op cruciale momenten bereiken we Montherme op het moment dat de kerkklok zeven uur slaat.
Wat een zware, maar intens mooie dag...
We vinden een kamer in een oubollig, klein hotelletje. Omdat we de enige gasten zijn wisselen we na een verkenning onze kamer in voor een andere zodat we gebruik kunnen maken van een niet beveiligde internet router. Als we de kamer verlaten moeten we een route volgen die ons via verschillende trappen, elk uit een ander deccenia, en een paar privé-vertrekken waar de alleroudsten van het dorp een breimarathon houden, uiteindelijk buiten brengt.
Het hotelrestaurant is sinds de bevrijding niet meer gebruikt en we besluiten spontaan om ons avondeten elders te nuttigen. In een klein dorp liggen die mogelijkheden niet zo dik gezaaid maar uiteindelijk slagen we nog net voor sluitingstijd om een vreemde combinatie van lekkernijen te kopen in de plaatselijke winkel. Discreet smokkelen we onze waardevolle schat naar onze kamer en organiseren we een heerlijke en gevarieerde avondpicnic.
We genieten na, liggen en hangen languit op bed en spelen de gebeurtenissen van de dag nog eens af. We bekijken het weerbericht van morgen, lezen wat mails. De deelnemers van de breimarathon tellen beneden enthousiast hun steken en sluiten dan luidruchtig de dag af.
Morgen onze eerste hele dag in Frankrijk.
A Bientot!
