DINSDAG 6 SEPTEMBER 2011
Dag 3. Montherme-Reims 123 KM. Totaal 341 KM.
Ik ben, in heel mijn leven, nog nooit zo blij geweest aan de incheckbalie van een hotel. Maar laten we niet voorlopen op de feiten. Eerst het relaas van een fietstrip die ik voor eeuwig en veel langer in mijn geheugen zal houden.
En misschien ook wel een beetje in mijn benen.
Vanuit Montherme, weer zo'n typisch klein Frans dorpje waar de tijd al enkele decennia stilstaat, naar Charleville Mezieres is er, vanuit het oogpunt van een fietser, slechts één omschrijving mogelijk als je het over de omgeving wil hebben: grandioos. Nog steeds de Trans Ardennes, weliswaar met kopwind, maar evengoed een luxe fietspad dat van ons minstens vijf sterren krijgt.
Als we in Charleville Mezieres aankomen nemen we definitief afscheid van de Maas, onze rustige metgezel van de voorbije dagen. Wij zoeken, op aanraden van ons routeboek andere bestemmingen op. Signy l'abbaye, om precies te zijn.
Meer dan heuvelachtig en sterke kopwind. In die mate zelfs dat ik de eerste keer het kleinste tandwiel van mijn tripple moet aanspreken. Twee keer moeten we afstappen op een moment dat het zwaar bergop ging. Niet omdat we de top niet gehaald zouden hebben maar omdat we ineens een koe zagen met hetzelfde kapsel als iemand die we kennen. We riepen tegelijkertijd de naam van deze persoon en kregen zo hard de slappe lach dat we even aan de kant moesten.
De tweede noodstop ontstond weeral door slappe lach: Een windstoot joeg de klep van Jacky's pet omhoog zodat ze het hoofdeksel als een vooroorlogse Flandrien droeg.
Ik probeer Jacky de kunst van het eten tijdens het fietsen bij te brengen. Met dit soort tochten is dit een absolute vereiste. Zonder eten en drinken onderweg zit je hier na een paar uurtjes aan de kant. Ze luistert naar mijn advies en drinkt en eet zoveel ze kan verdragen. Het was ooit anders...
Tijdens de chemo waren de enige, zeldzame momenten van geluk aan mijn kant als ik iets kon vinden dat Jacky daadwerkelijk kon binnenhouden.
Ze zat er zo ver door dat ze zelfs een licht beschuitje, aan stukje banaan of kiwi niet binnenhield. Soms at ze enkel en alleen om mij te plezieren, iets dat resulteerde in een spurt naar de badkamer. Het kwam regelmatig voor dat ze de badkamer zelfs niet haalde en dat we ons moesten reppen om een bakje bij te houden.
Als partner zijn dit vreselijke momenten; je wil helpen, je wil de andere energie geven, maar je staat hoe dan ook machteloos. Erger dan de hazeslaapjes die je aan het ziekbed doet, of in ons geval de zetel. Erger dan de pijnlijke spuitjes die je moet zetten.
Toen ze na de chemo min of meer weer normaal kon eten was ikzelf ook meer mens. Eén ding werd definitief van het menu geschrapt: IJs. Zelfs de kleinste hap roept zo’n herinnering aan de chemo-behandeling op dat ze er daadwerkelijk fysiek misselijk van wordt.
De voorbije dagen heb ik een haat-zonder-liefde verhouding met mijn GPS opgebouwd. Het Ding, zoals we het nu noemen, heeft een uitermate eigen mening over de beste route. Als gevolg moeten we volledig op de kaarten uit het boek van Guy Rasking vertrouwen.
Het boek heeft trouwens de zeer toepasselijke titel: Met de Fiets naar Lourdes.
Vanmorgen had ik het lumineus idee om in de instellingen van Het Ding een vinkje te zetten bij de Topografische kaart van Frankrijk. Het begon van pure vreugde onmiddellijk aan zijn werk.
'Ga Zuid' sprak het.
'Ga Zuid' orakelde het verder.
Ik vertrouw Het Ding nog steeds niet maar het doet zijn uiterste best om dat vertrouwen terug te winnen.
Vanuit Signy L'abbaye duiken we de zogezegde graanschuren van Frankrijk binnen. En of we dat geweten hebben. Sta me toe even Guy Rasking te citeren: 'Voor ons liggen enorme graanvelden zonder enige mogelijkheid tot bescherming tegen tegenwind, kletterende regen en enorme hitte die uit de velden komt'.
Hij gaat met heerlijk leedvermaak zo mogelijk nog enthousiaster verder met: 'Zelfs bergaf is het hard bijtrappen met tegenwind...'
We flirten met snelheden van rond de tien kilometer per uur en zien de ene na de andere heuvel verschijnen. De stormwind blaast ons recht op de neus en maakt van deze fietstocht een cavalerietocht. Ik probeer Jacky af en toe wat bij te duwen om ervoor te zorgen dat ze met haar lichte gewicht op de fiets blijft.
We delen de tocht nu in in stukjes van dorp tot dorp. Enkel en alleen om de moed erin te houden. Zes tot tien kilometer fietsen, en dan ontdekken dat er opnieuw zo'n stuk aankomt. En opnieuw. En opnieuw...
Het is ondertussen meer dan tijd geworden om een hotel te zoeken. Maar... we zitten in het midden van enorme graanvelden waar geen huis, laat staan een hotel te vinden is.
Als we uiteindelijk in een uitgestorven dorpje het plaatselijk hotel annex café bereiken moeten we tot onze ontgoocheling vaststellen dat dit niet de plaats is waar je vrijwillig wil overnachten. Een verzameling plaatselijke dronkaards zingen ter hardst en moeten zich aan de toog vasthouden om enigszins recht te blijven. De groezelige cafébaas probeert te dirigeren met een hooggeheven glas. Gemorst bier druipt van zijn armen.
Als ik terug buiten sta leest Jacky mijn gezicht, zucht eens en duwt zonder veel woorden haar fiets terug de weg op.
Ten einde kracht gaan we door de grens en ontdekken we de enige optie: Doorworstelen naar Reims.
Er wordt nu nog weinig gesproken, niet alleen omdat de wind een vreselijk kabaal maakt, maar ook omdat we onze eigen gedachten proberen te ordenen. En ons telkens focussen op het volgende hoopgevende horizontje.
Als ik op een gegeven moment langs haar fiets kijkt ze me aan.
'Ik draag elke top op aan iemand die ik ken. Dat is mijn manier om ze te overwinnen.'
‘Deze is voor jou’.
‘Dank je wel’ antwoord ik.
Eén van de grootste zegeningen van het internet is het feit dat je alle informatie van de wereld op je scherm kan oproepen. Eén van de grootste vervloekingen van het internet is het feit dat je alle informatie van de wereld op je scherm kan oproepen.
In de eerste weken en maanden van de eerste episode van ons nieuwe leven spendeerde ik een ongezonde hoeveel tijd aan het opzoeken van zoveel mogelijk informatie over borstkanker. Het was alsof ik bevestiging zocht dat we hier door zouden geraken. Ik moest gewoon lezen dat mensen dit overleefden, dat ze een toekomst hadden en nog lang en gelukkig konden leven. Ik was op zoek naar het ultieme wetenschappelijk verslag waar mijn hoop zwart op wit bevestigd werd. Terwijl Jacky nog in Leuven was ging ik de nacht in op zoek naar overlevingskansen bij verschillende stadia van tumoren. Afhankelijk van de grootte en de soort kon je dan in statistieken zien hoeveel kans je had dat je gammele schuit ging zinken.
Ik las blogs van vrouwen die hun verhaal wilden delen met toevallige lezers zoals ik. Een aantal zaken waren herkenbaar maar naarmate ik meer blogs las kreeg ik de indruk dat vooral degenen die in nog slechtere papieren zaten zich de moeite deden om te schrijven. Een aantal blogs stopten zelfs abrupt en deden vermoeden dat de schrijfster haar laatste verhaal niet kon afmaken. Gezonken zonder nog land te zien.
Ik zocht de bijwerkingen op van de medicatie die Jacky moest nemen.
In sommige gevallen kreeg ik het gevoel dat de ontdekker van bepaalde medicatie minstens zwaar sadomasochistische trekken had. Na het lezen van in details beschreven nevenwerkingen of beperkingen vroeg ik me af wat nu in feite de ergste kwaal was: de ziekte die je deze pillen deed slikken of de pillen zelf. Ik las over zin en onzin van de meest bizarre alternatieve behandelingen die je kon indenken.
Waar ik vroeger naar wielersites surfte vond ik me nu een hele tijd lang op sites over borstamputaties en bekeek voor- en na-foto’s. Ik las over technieken van borstprotheses en vond fabrikanten voor speciale kleding voor mensen met protheses.
Na een tijd stopte ik met die overdosis informatie.
Niet alle dingen op internet zijn wetenschappelijk gefundeerd. Verder wou ik ook de map Grote Zorgen van mijn interne mentale harde schijf ontlasten. Dat geheugen raakte immers behoorlijk vol. Ik koos er ook voor om, weliswaar voorzichtig, vertrouwen te hebben in de begeleiding van onze Leuvense Helden.
Als je geen vertrouwen hebt is de rust, in hoeverre die nog kan bestaan, ook verloren. Ik wou de weg vrij hebben om onze eigen route te kiezen. Licht reizen.
Mijn brandstof was hoop, vertrouwen en een onverbiddelijkheid die klaar stond om de man met de zeis hoogstpersoonlijk een lesje te leren als hij durfde opdagen.
Tenminste, dat wou ik graag geloven.
We vertrokken vanmorgen om iets na acht.
123 Kilometer later, om welgeteld half negen komen we verwaaid, bestoft en bezweet in Reims aan. Op andere momenten is een avondlijke fietstocht door Reims ongetwijfeld een toeristische aanrader. De terrassen zitten vol met mensen, de etalages gooien hun licht gratis op straat.
Wij willen echter zo snel mogelijk onder de douche. Toch zijn we een beetje kieskeurig bij het kiezen van een hotel want pas bij onze derde poging vinden we er eentje die internet op de kamer heeft.
We zien het als een extra bonus voor vandaag. De trui in het classement van volharding en strijdlust is vandaag immers voor ons. We staan in de balie van een sterrenhotel en als we willen inchecken zien we de twijfel van de dasdragende hotelbediendes.
Als we eruit zien hoe we ons voelen dan kunnen we ze ook nog begrijpen.
De kamer is fantastisch en ontvangt ons met alle dingen die we nu goed kunnen gebruiken. Van een heerlijk warm bubbelbad met zoete geurtjes tot een verlichte niagara-douche. Zachte handdoeken, kingsize bed en een roomservice die zich geen moeite spaart.
Tijd om te recuperen.
Morgen doen we er een stuk minder. Beloofd!
A bientot
Dag 3. Montherme-Reims 123 KM. Totaal 341 KM.
Ik ben, in heel mijn leven, nog nooit zo blij geweest aan de incheckbalie van een hotel. Maar laten we niet voorlopen op de feiten. Eerst het relaas van een fietstrip die ik voor eeuwig en veel langer in mijn geheugen zal houden.
En misschien ook wel een beetje in mijn benen.
Vanuit Montherme, weer zo'n typisch klein Frans dorpje waar de tijd al enkele decennia stilstaat, naar Charleville Mezieres is er, vanuit het oogpunt van een fietser, slechts één omschrijving mogelijk als je het over de omgeving wil hebben: grandioos. Nog steeds de Trans Ardennes, weliswaar met kopwind, maar evengoed een luxe fietspad dat van ons minstens vijf sterren krijgt.
Als we in Charleville Mezieres aankomen nemen we definitief afscheid van de Maas, onze rustige metgezel van de voorbije dagen. Wij zoeken, op aanraden van ons routeboek andere bestemmingen op. Signy l'abbaye, om precies te zijn.
Meer dan heuvelachtig en sterke kopwind. In die mate zelfs dat ik de eerste keer het kleinste tandwiel van mijn tripple moet aanspreken. Twee keer moeten we afstappen op een moment dat het zwaar bergop ging. Niet omdat we de top niet gehaald zouden hebben maar omdat we ineens een koe zagen met hetzelfde kapsel als iemand die we kennen. We riepen tegelijkertijd de naam van deze persoon en kregen zo hard de slappe lach dat we even aan de kant moesten.
De tweede noodstop ontstond weeral door slappe lach: Een windstoot joeg de klep van Jacky's pet omhoog zodat ze het hoofdeksel als een vooroorlogse Flandrien droeg.
Ik probeer Jacky de kunst van het eten tijdens het fietsen bij te brengen. Met dit soort tochten is dit een absolute vereiste. Zonder eten en drinken onderweg zit je hier na een paar uurtjes aan de kant. Ze luistert naar mijn advies en drinkt en eet zoveel ze kan verdragen. Het was ooit anders...
Tijdens de chemo waren de enige, zeldzame momenten van geluk aan mijn kant als ik iets kon vinden dat Jacky daadwerkelijk kon binnenhouden.
Ze zat er zo ver door dat ze zelfs een licht beschuitje, aan stukje banaan of kiwi niet binnenhield. Soms at ze enkel en alleen om mij te plezieren, iets dat resulteerde in een spurt naar de badkamer. Het kwam regelmatig voor dat ze de badkamer zelfs niet haalde en dat we ons moesten reppen om een bakje bij te houden.
Als partner zijn dit vreselijke momenten; je wil helpen, je wil de andere energie geven, maar je staat hoe dan ook machteloos. Erger dan de hazeslaapjes die je aan het ziekbed doet, of in ons geval de zetel. Erger dan de pijnlijke spuitjes die je moet zetten.
Toen ze na de chemo min of meer weer normaal kon eten was ikzelf ook meer mens. Eén ding werd definitief van het menu geschrapt: IJs. Zelfs de kleinste hap roept zo’n herinnering aan de chemo-behandeling op dat ze er daadwerkelijk fysiek misselijk van wordt.
De voorbije dagen heb ik een haat-zonder-liefde verhouding met mijn GPS opgebouwd. Het Ding, zoals we het nu noemen, heeft een uitermate eigen mening over de beste route. Als gevolg moeten we volledig op de kaarten uit het boek van Guy Rasking vertrouwen.
Het boek heeft trouwens de zeer toepasselijke titel: Met de Fiets naar Lourdes.
Vanmorgen had ik het lumineus idee om in de instellingen van Het Ding een vinkje te zetten bij de Topografische kaart van Frankrijk. Het begon van pure vreugde onmiddellijk aan zijn werk.
'Ga Zuid' sprak het.
'Ga Zuid' orakelde het verder.
Ik vertrouw Het Ding nog steeds niet maar het doet zijn uiterste best om dat vertrouwen terug te winnen.
Vanuit Signy L'abbaye duiken we de zogezegde graanschuren van Frankrijk binnen. En of we dat geweten hebben. Sta me toe even Guy Rasking te citeren: 'Voor ons liggen enorme graanvelden zonder enige mogelijkheid tot bescherming tegen tegenwind, kletterende regen en enorme hitte die uit de velden komt'.
Hij gaat met heerlijk leedvermaak zo mogelijk nog enthousiaster verder met: 'Zelfs bergaf is het hard bijtrappen met tegenwind...'
We flirten met snelheden van rond de tien kilometer per uur en zien de ene na de andere heuvel verschijnen. De stormwind blaast ons recht op de neus en maakt van deze fietstocht een cavalerietocht. Ik probeer Jacky af en toe wat bij te duwen om ervoor te zorgen dat ze met haar lichte gewicht op de fiets blijft.
We delen de tocht nu in in stukjes van dorp tot dorp. Enkel en alleen om de moed erin te houden. Zes tot tien kilometer fietsen, en dan ontdekken dat er opnieuw zo'n stuk aankomt. En opnieuw. En opnieuw...
Het is ondertussen meer dan tijd geworden om een hotel te zoeken. Maar... we zitten in het midden van enorme graanvelden waar geen huis, laat staan een hotel te vinden is.
Als we uiteindelijk in een uitgestorven dorpje het plaatselijk hotel annex café bereiken moeten we tot onze ontgoocheling vaststellen dat dit niet de plaats is waar je vrijwillig wil overnachten. Een verzameling plaatselijke dronkaards zingen ter hardst en moeten zich aan de toog vasthouden om enigszins recht te blijven. De groezelige cafébaas probeert te dirigeren met een hooggeheven glas. Gemorst bier druipt van zijn armen.
Als ik terug buiten sta leest Jacky mijn gezicht, zucht eens en duwt zonder veel woorden haar fiets terug de weg op.
Ten einde kracht gaan we door de grens en ontdekken we de enige optie: Doorworstelen naar Reims.
Er wordt nu nog weinig gesproken, niet alleen omdat de wind een vreselijk kabaal maakt, maar ook omdat we onze eigen gedachten proberen te ordenen. En ons telkens focussen op het volgende hoopgevende horizontje.
Als ik op een gegeven moment langs haar fiets kijkt ze me aan.
'Ik draag elke top op aan iemand die ik ken. Dat is mijn manier om ze te overwinnen.'
‘Deze is voor jou’.
‘Dank je wel’ antwoord ik.
Eén van de grootste zegeningen van het internet is het feit dat je alle informatie van de wereld op je scherm kan oproepen. Eén van de grootste vervloekingen van het internet is het feit dat je alle informatie van de wereld op je scherm kan oproepen.
In de eerste weken en maanden van de eerste episode van ons nieuwe leven spendeerde ik een ongezonde hoeveel tijd aan het opzoeken van zoveel mogelijk informatie over borstkanker. Het was alsof ik bevestiging zocht dat we hier door zouden geraken. Ik moest gewoon lezen dat mensen dit overleefden, dat ze een toekomst hadden en nog lang en gelukkig konden leven. Ik was op zoek naar het ultieme wetenschappelijk verslag waar mijn hoop zwart op wit bevestigd werd. Terwijl Jacky nog in Leuven was ging ik de nacht in op zoek naar overlevingskansen bij verschillende stadia van tumoren. Afhankelijk van de grootte en de soort kon je dan in statistieken zien hoeveel kans je had dat je gammele schuit ging zinken.
Ik las blogs van vrouwen die hun verhaal wilden delen met toevallige lezers zoals ik. Een aantal zaken waren herkenbaar maar naarmate ik meer blogs las kreeg ik de indruk dat vooral degenen die in nog slechtere papieren zaten zich de moeite deden om te schrijven. Een aantal blogs stopten zelfs abrupt en deden vermoeden dat de schrijfster haar laatste verhaal niet kon afmaken. Gezonken zonder nog land te zien.
Ik zocht de bijwerkingen op van de medicatie die Jacky moest nemen.
In sommige gevallen kreeg ik het gevoel dat de ontdekker van bepaalde medicatie minstens zwaar sadomasochistische trekken had. Na het lezen van in details beschreven nevenwerkingen of beperkingen vroeg ik me af wat nu in feite de ergste kwaal was: de ziekte die je deze pillen deed slikken of de pillen zelf. Ik las over zin en onzin van de meest bizarre alternatieve behandelingen die je kon indenken.
Waar ik vroeger naar wielersites surfte vond ik me nu een hele tijd lang op sites over borstamputaties en bekeek voor- en na-foto’s. Ik las over technieken van borstprotheses en vond fabrikanten voor speciale kleding voor mensen met protheses.
Na een tijd stopte ik met die overdosis informatie.
Niet alle dingen op internet zijn wetenschappelijk gefundeerd. Verder wou ik ook de map Grote Zorgen van mijn interne mentale harde schijf ontlasten. Dat geheugen raakte immers behoorlijk vol. Ik koos er ook voor om, weliswaar voorzichtig, vertrouwen te hebben in de begeleiding van onze Leuvense Helden.
Als je geen vertrouwen hebt is de rust, in hoeverre die nog kan bestaan, ook verloren. Ik wou de weg vrij hebben om onze eigen route te kiezen. Licht reizen.
Mijn brandstof was hoop, vertrouwen en een onverbiddelijkheid die klaar stond om de man met de zeis hoogstpersoonlijk een lesje te leren als hij durfde opdagen.
Tenminste, dat wou ik graag geloven.
We vertrokken vanmorgen om iets na acht.
123 Kilometer later, om welgeteld half negen komen we verwaaid, bestoft en bezweet in Reims aan. Op andere momenten is een avondlijke fietstocht door Reims ongetwijfeld een toeristische aanrader. De terrassen zitten vol met mensen, de etalages gooien hun licht gratis op straat.
Wij willen echter zo snel mogelijk onder de douche. Toch zijn we een beetje kieskeurig bij het kiezen van een hotel want pas bij onze derde poging vinden we er eentje die internet op de kamer heeft.
We zien het als een extra bonus voor vandaag. De trui in het classement van volharding en strijdlust is vandaag immers voor ons. We staan in de balie van een sterrenhotel en als we willen inchecken zien we de twijfel van de dasdragende hotelbediendes.
Als we eruit zien hoe we ons voelen dan kunnen we ze ook nog begrijpen.
De kamer is fantastisch en ontvangt ons met alle dingen die we nu goed kunnen gebruiken. Van een heerlijk warm bubbelbad met zoete geurtjes tot een verlichte niagara-douche. Zachte handdoeken, kingsize bed en een roomservice die zich geen moeite spaart.
Tijd om te recuperen.
Morgen doen we er een stuk minder. Beloofd!
A bientot