WOENSDAG 7 SEPTEMBER 2011
Dag 4. Reims-Sezanne 95 km. Totaal 440 KM.
'Het Ding' (mijn GPS) versus Jacky (mijn vrouw): 0-1!
Naar Reims rijden is één ding. Eruit geraken is een ander. Ons hotel lag tegenover de Kathedraal van Reims pal in het midden van het centrum van Reims. Dat wil dus zeggen dat we eerst een hele stad moeten kruisen vooraleer we terug op rustige fietsbanen zitten.
Het Ding werd er zenuwachtig van en contacteerde alle satellieten. Blijkbaar had het een slechte lijn te pakken want het duurde een kleine eeuwigheid voor een aanduiding doorkwam: 'Ga Zuid!'
Jacky, zonder kaarten en zonder gps, voelt 'dat ze die richting moet uitrijden' en wijst in de tegenovergestelde richting als waarin het Ding ons met aandrang naartoe wil sturen. Na enkele honderden meters blijkt dat ze ook nog gelijk heeft. Ik neem me voor, uiteraard binnensmonds, elk vooroordeel over het orientatiegevoel van vrouwen achter me te laten.
In Reims, haast in het centrum, ligt een oud kanaal waarlangs de 'Coulee Verte', een soort jaagpad, loopt. Voor ons de ideale weg om zonder druk verkeer uit Reims te geraken. We zijn blij met die meevaller want het alternatief was deelnemen aan de drukte op de wegen. We zien tal van joggers en amuseren ons met het typeren van de verschillende loopstijlen die we telkens met een vriendelijk Bonjour passeerden. De Quickjog, De Jumpjog, De Slowjog en de Catwalkjog.
Na enkele kilometers wordt de Coulee een onverhard pad en is het tempo er weer uit. Het Ding is nog steeds aan het mokken en weigerde zich bezig te houden met onbenullige dingen zoals onverharde routes langs oude kanalen. De kaart en het routeboekje kunnen zich ook niet verzoenen met als gevolg dat we niet zeker weten welke brug voor ons het teken is om het kanaal achter ons te laten.
Op goed geluk en met veel blufpoker kiezen we, puur op gevoel, een brug. Na minder dan een kilometer krijgen we bevestiging van een splinternieuw richtingsbord.
We zitten helemaal goed en we duiken nu de heuvelende wijngaarden van de Champagnestreek binnen. Tijd voor het betere klimwerk, een Ardeense Klassieker waard. De hevige stormwind van gisteren gaat iets bedaarder te werk en de zon laat ons zweten alsof we in een sauna zitten. Vandaag moeten we, hoe ironisch, liters water drinken in de champagnestreek.
Na een dertigtal kilometer komt een lange afdaling en we halen zowaar snelheden van vijftig per uur. We vliegen als roekeloze snelheidsduivels enkele dorpjes door voordat we doorhebben dat de afdaling gedaan is. We genieten van deze tocht en fietsen constant langs elkaar en babbelen over honderd-en-één.
'Stel dat je je gek idee om helemaal naar Lourdes te fietsen kan waarmaken. Wat ga je er eigenlijk wensen als je kaarsen gaat branden?'
Ze antwoordt zonder een seconde na te denken.
'Een stel nieuwe borsten?'
Ik schud het hoofd.
'Zo'n mooie borsten, dat gaat Jesuke geen tweede keer lukken'.
Ze moet erom lachen en antwoordt weer zonder pauze.
'Dan vraag ik gewoon nog een paar jaar bij.'
Ik knik gewoon.
De volgende kilometers is het stil.
Toen Jacky de mededeling kreeg dat ze haar borsten zou verliezen, stopte de wereld even met draaien. Op dat moment hou je er natuurlijk al rekening mee, maar dat speelt zich ergens af in hoofdstuk 106; alternatieve noodplannen W tot Z.
Je hoopt immers, of beter gezegd je verwacht dat er een instant mirakel gebeurt dat ervoor zorgt dat je zal leven zonder zo’n drastische ingreep. Kortom; je wil het niet geloven.
De impact van zo'n nieuws kan je tijdens de eerste minuten niet verwerken. Je hersenen stoppen gewoon, maken kortsluiting en houden zich even bezig met belachelijk onbelangrijke vaststellingen.
De eerste seconden verspilden mijn hersenen met het vastleggen van het feit dat er bakjes latex handschoenen in verschillende maten aan de muur van de kamer hingen. Ik zag een oude horloge aan de arm van de professor en voelde de metalen armleuning van mijn stoel onaangenaam drukken.
Ik beweer dit zonder wetenschappelijke achtergrond, maar volgens mij is dit een reactie van het onderbewustzijn dat hiermee tijd probeert te winnen. Tijd die nodig is om een backup te maken van alle noodzakelijke levensfuncties. Want als het nieuws eindelijk aankomt gaan je hersenen in kortsluiting.
En dan gaat het licht terug aan. Eerst een beetje aarzelend, wat flikkerend alsof de kortsluiting nog niet helemaal hersteld is maar dan terug op volle lichtsterkte. Je weet dat het de prijs is om te overleven. Wat doe je dan? Gewoon betalen. Doen wat nodig is. Al de rest komt later. En tijdens elke dag van je verdere leven...
Het tweede stuk van de dagtocht belooft weer van de eerste meters hels te worden. Geen kopwind, tenminste niet voortdurend, maar stevige zijwind die in de open velden vrij spel heeft. Onze Coach speelt weer mee. Maakt het spel hard en zet als extra joker ook nog de zon in.
In die mate zelfs dat het enige dat op mijn ondertussen vuurrode hoofd nog ontbreekt, een logo van Ferrari is.
De weg is een rollercoaster, de ene heuvel na de andere, na de andere, na de andere. Ik beloof mezelf plechtig dat ik nooit nog iets met velden te maken wil hebben. Of het nu graanvelden, maisvelden of zelfs voetbalvelden zijn, ik moet er niets meer van hebben.
Op de één of andere manier spelen we het klaar om de kilometers af te malen en belanden we in onze bestemming van de dag: Sezanne.
Op internet zagen we gisteren dat er in dit stadje enkele hotels zijn maar tot onze schrik ontdekken we dat het ene na het andere 'Complet' is. Geen plaats.
We fietsen de straten op en af, op zoek naar het laatste hotel. En dan, in het allerlaatste hotel, kunnen we op de valreep een kamer bemachtigen, net voordat andere gasten hetzelfde proberen te doen.
Het is zes uur en onze kilometerteller staat op 95. Tijd om te chillen.
Gisterenavond gaf ik onze missie weinig slaagkansen. De stormwind maakte het zo zwaar dat het zelfs voor een geoefende fietser een helse klus is. Na vandaag acht ik onze kansen, ondanks het feit dat Jacky vooral de laatste tien kilometer afzag, weer hoger in. We zitten op meer dan vierhonderd kilometer. Ik sla nu het volgende bladzijde van onze kaartengids om.
Morgen een nieuwe dag.
A bientot!
Dag 4. Reims-Sezanne 95 km. Totaal 440 KM.
'Het Ding' (mijn GPS) versus Jacky (mijn vrouw): 0-1!
Naar Reims rijden is één ding. Eruit geraken is een ander. Ons hotel lag tegenover de Kathedraal van Reims pal in het midden van het centrum van Reims. Dat wil dus zeggen dat we eerst een hele stad moeten kruisen vooraleer we terug op rustige fietsbanen zitten.
Het Ding werd er zenuwachtig van en contacteerde alle satellieten. Blijkbaar had het een slechte lijn te pakken want het duurde een kleine eeuwigheid voor een aanduiding doorkwam: 'Ga Zuid!'
Jacky, zonder kaarten en zonder gps, voelt 'dat ze die richting moet uitrijden' en wijst in de tegenovergestelde richting als waarin het Ding ons met aandrang naartoe wil sturen. Na enkele honderden meters blijkt dat ze ook nog gelijk heeft. Ik neem me voor, uiteraard binnensmonds, elk vooroordeel over het orientatiegevoel van vrouwen achter me te laten.
In Reims, haast in het centrum, ligt een oud kanaal waarlangs de 'Coulee Verte', een soort jaagpad, loopt. Voor ons de ideale weg om zonder druk verkeer uit Reims te geraken. We zijn blij met die meevaller want het alternatief was deelnemen aan de drukte op de wegen. We zien tal van joggers en amuseren ons met het typeren van de verschillende loopstijlen die we telkens met een vriendelijk Bonjour passeerden. De Quickjog, De Jumpjog, De Slowjog en de Catwalkjog.
Na enkele kilometers wordt de Coulee een onverhard pad en is het tempo er weer uit. Het Ding is nog steeds aan het mokken en weigerde zich bezig te houden met onbenullige dingen zoals onverharde routes langs oude kanalen. De kaart en het routeboekje kunnen zich ook niet verzoenen met als gevolg dat we niet zeker weten welke brug voor ons het teken is om het kanaal achter ons te laten.
Op goed geluk en met veel blufpoker kiezen we, puur op gevoel, een brug. Na minder dan een kilometer krijgen we bevestiging van een splinternieuw richtingsbord.
We zitten helemaal goed en we duiken nu de heuvelende wijngaarden van de Champagnestreek binnen. Tijd voor het betere klimwerk, een Ardeense Klassieker waard. De hevige stormwind van gisteren gaat iets bedaarder te werk en de zon laat ons zweten alsof we in een sauna zitten. Vandaag moeten we, hoe ironisch, liters water drinken in de champagnestreek.
Na een dertigtal kilometer komt een lange afdaling en we halen zowaar snelheden van vijftig per uur. We vliegen als roekeloze snelheidsduivels enkele dorpjes door voordat we doorhebben dat de afdaling gedaan is. We genieten van deze tocht en fietsen constant langs elkaar en babbelen over honderd-en-één.
'Stel dat je je gek idee om helemaal naar Lourdes te fietsen kan waarmaken. Wat ga je er eigenlijk wensen als je kaarsen gaat branden?'
Ze antwoordt zonder een seconde na te denken.
'Een stel nieuwe borsten?'
Ik schud het hoofd.
'Zo'n mooie borsten, dat gaat Jesuke geen tweede keer lukken'.
Ze moet erom lachen en antwoordt weer zonder pauze.
'Dan vraag ik gewoon nog een paar jaar bij.'
Ik knik gewoon.
De volgende kilometers is het stil.
Toen Jacky de mededeling kreeg dat ze haar borsten zou verliezen, stopte de wereld even met draaien. Op dat moment hou je er natuurlijk al rekening mee, maar dat speelt zich ergens af in hoofdstuk 106; alternatieve noodplannen W tot Z.
Je hoopt immers, of beter gezegd je verwacht dat er een instant mirakel gebeurt dat ervoor zorgt dat je zal leven zonder zo’n drastische ingreep. Kortom; je wil het niet geloven.
De impact van zo'n nieuws kan je tijdens de eerste minuten niet verwerken. Je hersenen stoppen gewoon, maken kortsluiting en houden zich even bezig met belachelijk onbelangrijke vaststellingen.
De eerste seconden verspilden mijn hersenen met het vastleggen van het feit dat er bakjes latex handschoenen in verschillende maten aan de muur van de kamer hingen. Ik zag een oude horloge aan de arm van de professor en voelde de metalen armleuning van mijn stoel onaangenaam drukken.
Ik beweer dit zonder wetenschappelijke achtergrond, maar volgens mij is dit een reactie van het onderbewustzijn dat hiermee tijd probeert te winnen. Tijd die nodig is om een backup te maken van alle noodzakelijke levensfuncties. Want als het nieuws eindelijk aankomt gaan je hersenen in kortsluiting.
En dan gaat het licht terug aan. Eerst een beetje aarzelend, wat flikkerend alsof de kortsluiting nog niet helemaal hersteld is maar dan terug op volle lichtsterkte. Je weet dat het de prijs is om te overleven. Wat doe je dan? Gewoon betalen. Doen wat nodig is. Al de rest komt later. En tijdens elke dag van je verdere leven...
Het tweede stuk van de dagtocht belooft weer van de eerste meters hels te worden. Geen kopwind, tenminste niet voortdurend, maar stevige zijwind die in de open velden vrij spel heeft. Onze Coach speelt weer mee. Maakt het spel hard en zet als extra joker ook nog de zon in.
In die mate zelfs dat het enige dat op mijn ondertussen vuurrode hoofd nog ontbreekt, een logo van Ferrari is.
De weg is een rollercoaster, de ene heuvel na de andere, na de andere, na de andere. Ik beloof mezelf plechtig dat ik nooit nog iets met velden te maken wil hebben. Of het nu graanvelden, maisvelden of zelfs voetbalvelden zijn, ik moet er niets meer van hebben.
Op de één of andere manier spelen we het klaar om de kilometers af te malen en belanden we in onze bestemming van de dag: Sezanne.
Op internet zagen we gisteren dat er in dit stadje enkele hotels zijn maar tot onze schrik ontdekken we dat het ene na het andere 'Complet' is. Geen plaats.
We fietsen de straten op en af, op zoek naar het laatste hotel. En dan, in het allerlaatste hotel, kunnen we op de valreep een kamer bemachtigen, net voordat andere gasten hetzelfde proberen te doen.
Het is zes uur en onze kilometerteller staat op 95. Tijd om te chillen.
Gisterenavond gaf ik onze missie weinig slaagkansen. De stormwind maakte het zo zwaar dat het zelfs voor een geoefende fietser een helse klus is. Na vandaag acht ik onze kansen, ondanks het feit dat Jacky vooral de laatste tien kilometer afzag, weer hoger in. We zitten op meer dan vierhonderd kilometer. Ik sla nu het volgende bladzijde van onze kaartengids om.
Morgen een nieuwe dag.
A bientot!
