Nawoord
Het is nog net dinsdag als we afscheid nemen van Jacky's familie. We kregen een lift vanuit Lourdes en kwamen dinsdagavond bij Jacky's mama aan. Daar stond ons, ondanks het late uur, een gezellige tafel te wachten om de veilige thuiskomst te vieren.
We staan erop om met de fiets naar huis te rijden en genieten na de lange autorit van het korte nachtelijke ritje over bekende binnenwegen. Bijna middernacht en we hebben de hele weg voor ons alleen. We hebben de bagage bij Jacky’s mama achtergelaten en de fietsen rijden nu haast vanzelf. We merken duidelijk dat we beiden tijdens de voorbije weken aan conditie hebben gewonnen.
Bij thuiskomst staat ons weer een verrassing te wachten; de buren hebben het grasperk in een gekleurde bloementuin omgetoverd en aan onze voordeur staat een mooie welkomtekst.
Als we dit korte tochtje nog bij onze reis rekenen is dit de allerlaatste keer dat we onze fietsen stallen. En dan staan we ineens op de mat in onze gang. Terug thuis. Het voelt een beetje vreemd. We zijn slechts enkele weken weggeweest maar ons gevoel maakt van deze periode een wereldreis. Onze trip is nu afgelopen, tijd om de laatste regels van dit dagboek te schrijven.
Maar niet vooraleer we danken voor de vele reacties, mails en steun. Waar de blog oorspronkelijk diende om het thuisfront te laten weten waar we zaten, groeide die net iets meer uit dan we verwacht hadden. Ik kon er niet alleen de route mee delen, maar ook gedachten en emoties die we blijkbaar toch in onze bagage meesleepten. Mijn bagage was alvast lichter toen ik thuiskwam.
We beseffen dat wij bij de gelukkigen horen en zouden alle lotgenoten een hart onder de riem willen steken. Een beetje bergop of wat tegenwind stelt niets voor in vergelijking met de reis die jullie ondernemen of nog moeten afwerken.
Hou gewoon vol.
Steun elkaar.
Het was, met fietslengtes voorsprong, de mooiste reis die we ooit beleefden. Een zeer bijzondere ervaring. Niet alleen om een belofte in te lossen, maar ook als bevestiging voor nieuwe kansen.
We hebben zweet gelaten en af en toe een traantje, we hebben gelachen, de mooiste plaatsen van Frankrijk vanuit een ander perspectief mogen ontdekken, maar bovenal hebben we immens genoten van de tocht, van het avontuur, van de pure romantiek.
En van elkaar.
We kunnen het alleen maar aanraden. Spring op die fiets en maak dezelfde tocht. Je krijgt er iets voor terug dat geen enkele reisoperator je kan garanderen...
Jacky en Guido
Het is nog net dinsdag als we afscheid nemen van Jacky's familie. We kregen een lift vanuit Lourdes en kwamen dinsdagavond bij Jacky's mama aan. Daar stond ons, ondanks het late uur, een gezellige tafel te wachten om de veilige thuiskomst te vieren.
We staan erop om met de fiets naar huis te rijden en genieten na de lange autorit van het korte nachtelijke ritje over bekende binnenwegen. Bijna middernacht en we hebben de hele weg voor ons alleen. We hebben de bagage bij Jacky’s mama achtergelaten en de fietsen rijden nu haast vanzelf. We merken duidelijk dat we beiden tijdens de voorbije weken aan conditie hebben gewonnen.
Bij thuiskomst staat ons weer een verrassing te wachten; de buren hebben het grasperk in een gekleurde bloementuin omgetoverd en aan onze voordeur staat een mooie welkomtekst.
Als we dit korte tochtje nog bij onze reis rekenen is dit de allerlaatste keer dat we onze fietsen stallen. En dan staan we ineens op de mat in onze gang. Terug thuis. Het voelt een beetje vreemd. We zijn slechts enkele weken weggeweest maar ons gevoel maakt van deze periode een wereldreis. Onze trip is nu afgelopen, tijd om de laatste regels van dit dagboek te schrijven.
Maar niet vooraleer we danken voor de vele reacties, mails en steun. Waar de blog oorspronkelijk diende om het thuisfront te laten weten waar we zaten, groeide die net iets meer uit dan we verwacht hadden. Ik kon er niet alleen de route mee delen, maar ook gedachten en emoties die we blijkbaar toch in onze bagage meesleepten. Mijn bagage was alvast lichter toen ik thuiskwam.
We beseffen dat wij bij de gelukkigen horen en zouden alle lotgenoten een hart onder de riem willen steken. Een beetje bergop of wat tegenwind stelt niets voor in vergelijking met de reis die jullie ondernemen of nog moeten afwerken.
Hou gewoon vol.
Steun elkaar.
Het was, met fietslengtes voorsprong, de mooiste reis die we ooit beleefden. Een zeer bijzondere ervaring. Niet alleen om een belofte in te lossen, maar ook als bevestiging voor nieuwe kansen.
We hebben zweet gelaten en af en toe een traantje, we hebben gelachen, de mooiste plaatsen van Frankrijk vanuit een ander perspectief mogen ontdekken, maar bovenal hebben we immens genoten van de tocht, van het avontuur, van de pure romantiek.
En van elkaar.
We kunnen het alleen maar aanraden. Spring op die fiets en maak dezelfde tocht. Je krijgt er iets voor terug dat geen enkele reisoperator je kan garanderen...
Jacky en Guido