Gisteren begon en eindigde mijn dag met het theaterstuk ‘Schroot’. ‘s Morgens in alle vroegte over de lege autostrade naar Brussel om tijdens het ochtendprogramma ‘Bonus’ over ‘Schroot’ te babbelen. ‘s Avonds, in het donker, op de lege parking van Ford, om naar een generale repetitie van ‘Schroot’ te kijken. Telkens als ik het woord ‘Generale Repetitie’ gebruik verbetert regisseur Simon Devos me. Hij noemt het ‘Doorloop’.
Op de tribune zitten slechts een paar mensen. Buiten J. en ikzelf zijn er alleen de mensen van Nieuwstedelijk en een fotografe.
Ik ken de teksten uiteraard. Maar toch weet ik niet echt wat te verwachten als ik op het bankje naar de donkere parking voor me zit te kijken. Bram De Win, acteur, maakt zich klaar. We krijgen een hoofdtelefoon op en de techneuten van Nieuwstedelijk werken de laatste voorbereidingen af. De fotografe zoekt nog snel een sjaal want het is berekoud.
En dan is het zover.
Ik zie hoe het personage, Henry, de parking op komt gereden. En dan hoor ik zijn stem. Door de hoofdtelefoon lijkt het alsof ik mijn eigen gedachten hoor. Ik ben dadelijk mee.
Tijdens de volgende 80 minuten ben ik getuige van de levensloop van deze man. Deze fordmens. Ik moet lachen als hij zijn vader imiteert, een foreman op Ford. Ik voel de kriebels als hij een aanzoek doet in een vol voetbalstadion. Deel zijn geluk.
Ik voel de verscheurde vertwijfeling als hij het moeilijkste moment tijdens zijn job als wachter met ons deelt. En als hij later het zwaarste moment van zijn leven -op Ford met iemand van Ford- staat te vertellen zie ik niet alleen zijn tranen blinken in de lichten. Ik voel ze ook. Vanaf dan draag ik zijn eenzaamheid mee.
Ik wou dat de grote bonzen, desnoods Henry Ford zelf, de trots van deze mens kon zien. Trots op ‘zijn’ producten, zijn fabriek, zijn leven. De last van de sluiting is des te zwaarder. Zijn loyaliteit is onbetaalbaar. Hij moet het nog verwerken, zoveel is duidelijk. Maar gaat hem dat ooit lukken?
Als ik zijn woede voel, wil ik opstaan en mee schreeuwen. Als ik zijn frustratie zie, maak ik een vuist onder het deken op mijn knie. Als ik zijn machteloosheid zie dan wil ik naar hem toegaan om te troosten.
Het einde is mooi. Zo mooi. Zijn stem in mijn hoofd laten mijn gedachten horen toen ik die laatste wandeling door de fabriek deed. Ik krijg rillingen, maar niet van de koude. Bram, de acteur verdwijnt en maakt plaats voor Henry, de Fordmens. Ik ben trots op die mens. De collega.
Of beter gezegd, de ex-collega.
Eigenlijk kan je een leven inderdaad in 80 minuten vertellen. Hoogtepunten, hoop en dieptepunten. Het gaat nu over iemand van Ford, maar evengoed had het over om het even wie kunnen gaan. Ik was alvast blij dat ik het mocht zien. Waarschijnlijk gaat iedereen het op zijn/haar manier beleven en situaties herkennen. De plaats was alvast surreëel. Op de overdekte tribune naar een donkere, lege parking kijken, met op de achtergrond dat bekende bord met Fordlogo. Het heeft iets speciaals.
Het lied ‘Ciao Mondeo’, speciaal geschreven (door Stijn Severs) naar aanleiding van de Fordsluiting, leek gemaakt voor deze opvoering. Het deed me zelfs denken aan een link tussen de geschiedenis van de Limburgse mijnen en Ford Genk.
Hoe Bram De Win het personage Henry tot leven bracht, maakte indruk. De afgelopen tijd mocht ik met meerdere mensen van Nieuwstedelijk kennis maken. Hun inzet en enthousiasme, echte passie voor hun ‘ding’, werkten aanstekelijk. Als ik dan ineens vanop de tribune naar hun project mag kijken ben ik blij dat ik deze kans kreeg.
Veel ervaring met locatie-theater (zoals men dit project noemde) had ik nog niet. Nu weet ik dat het niet de laatste keer zal zijn. Wat ik wel iedereen absoluut kan aanraden: draag warme kleding, breng je warmste deken mee en een lekker kussentje om op te zitten. Het maakt het niet alleen gezelliger, maar zal je in de avondkoude ook effectief warm houden. Je zal zeker niet de enige zijn.
Guido Kees.
‘Schroot’ opvoeringen op de Parking Ford Genk, van 23/09/2015 tem 30/09/2015, telkens om 20:15.
Link naar Nieuwstedelijk en bestellen tickets (089/654490): http://www.nieuwstedelijk.be/project/schroot
Link naar interview: http://www.radio1.be/programmas/bonus/schroot-over-het-einde-van-ford-genk
Link/ beluisteren song Ciao-Mondeo: https://tour.bandcamp.com/track/ciao-mondeo
Op de tribune zitten slechts een paar mensen. Buiten J. en ikzelf zijn er alleen de mensen van Nieuwstedelijk en een fotografe.
Ik ken de teksten uiteraard. Maar toch weet ik niet echt wat te verwachten als ik op het bankje naar de donkere parking voor me zit te kijken. Bram De Win, acteur, maakt zich klaar. We krijgen een hoofdtelefoon op en de techneuten van Nieuwstedelijk werken de laatste voorbereidingen af. De fotografe zoekt nog snel een sjaal want het is berekoud.
En dan is het zover.
Ik zie hoe het personage, Henry, de parking op komt gereden. En dan hoor ik zijn stem. Door de hoofdtelefoon lijkt het alsof ik mijn eigen gedachten hoor. Ik ben dadelijk mee.
Tijdens de volgende 80 minuten ben ik getuige van de levensloop van deze man. Deze fordmens. Ik moet lachen als hij zijn vader imiteert, een foreman op Ford. Ik voel de kriebels als hij een aanzoek doet in een vol voetbalstadion. Deel zijn geluk.
Ik voel de verscheurde vertwijfeling als hij het moeilijkste moment tijdens zijn job als wachter met ons deelt. En als hij later het zwaarste moment van zijn leven -op Ford met iemand van Ford- staat te vertellen zie ik niet alleen zijn tranen blinken in de lichten. Ik voel ze ook. Vanaf dan draag ik zijn eenzaamheid mee.
Ik wou dat de grote bonzen, desnoods Henry Ford zelf, de trots van deze mens kon zien. Trots op ‘zijn’ producten, zijn fabriek, zijn leven. De last van de sluiting is des te zwaarder. Zijn loyaliteit is onbetaalbaar. Hij moet het nog verwerken, zoveel is duidelijk. Maar gaat hem dat ooit lukken?
Als ik zijn woede voel, wil ik opstaan en mee schreeuwen. Als ik zijn frustratie zie, maak ik een vuist onder het deken op mijn knie. Als ik zijn machteloosheid zie dan wil ik naar hem toegaan om te troosten.
Het einde is mooi. Zo mooi. Zijn stem in mijn hoofd laten mijn gedachten horen toen ik die laatste wandeling door de fabriek deed. Ik krijg rillingen, maar niet van de koude. Bram, de acteur verdwijnt en maakt plaats voor Henry, de Fordmens. Ik ben trots op die mens. De collega.
Of beter gezegd, de ex-collega.
Eigenlijk kan je een leven inderdaad in 80 minuten vertellen. Hoogtepunten, hoop en dieptepunten. Het gaat nu over iemand van Ford, maar evengoed had het over om het even wie kunnen gaan. Ik was alvast blij dat ik het mocht zien. Waarschijnlijk gaat iedereen het op zijn/haar manier beleven en situaties herkennen. De plaats was alvast surreëel. Op de overdekte tribune naar een donkere, lege parking kijken, met op de achtergrond dat bekende bord met Fordlogo. Het heeft iets speciaals.
Het lied ‘Ciao Mondeo’, speciaal geschreven (door Stijn Severs) naar aanleiding van de Fordsluiting, leek gemaakt voor deze opvoering. Het deed me zelfs denken aan een link tussen de geschiedenis van de Limburgse mijnen en Ford Genk.
Hoe Bram De Win het personage Henry tot leven bracht, maakte indruk. De afgelopen tijd mocht ik met meerdere mensen van Nieuwstedelijk kennis maken. Hun inzet en enthousiasme, echte passie voor hun ‘ding’, werkten aanstekelijk. Als ik dan ineens vanop de tribune naar hun project mag kijken ben ik blij dat ik deze kans kreeg.
Veel ervaring met locatie-theater (zoals men dit project noemde) had ik nog niet. Nu weet ik dat het niet de laatste keer zal zijn. Wat ik wel iedereen absoluut kan aanraden: draag warme kleding, breng je warmste deken mee en een lekker kussentje om op te zitten. Het maakt het niet alleen gezelliger, maar zal je in de avondkoude ook effectief warm houden. Je zal zeker niet de enige zijn.
Guido Kees.
‘Schroot’ opvoeringen op de Parking Ford Genk, van 23/09/2015 tem 30/09/2015, telkens om 20:15.
Link naar Nieuwstedelijk en bestellen tickets (089/654490): http://www.nieuwstedelijk.be/project/schroot
Link naar interview: http://www.radio1.be/programmas/bonus/schroot-over-het-einde-van-ford-genk
Link/ beluisteren song Ciao-Mondeo: https://tour.bandcamp.com/track/ciao-mondeo