... en ligt nu voor me op de tafel. We houden het feestelijk moment nog even bescheiden, maar ik ben er uiteraard erg trots op. Als ik de bladzijden door mijn vingers laat gaan krijg ik zelfs zin om mijn eigen boek te lezen :-). Ik blader terug naar de eerste bladzijde. De Amerikanen zullen zich waarschijnlijk afvragen voor wie deze boodschap is. Well Done. Tijd voor een slokje.
1 Comment
Dan zit je al zo lang tijdens wandelingen te speuren naar een Klavertje Vier (zonder succes) om dan op een morgen te ontdekken dat er ineens eentje groeit tussen de wortels van je bonsai...
Minder dan een maand tot de officiële release van 'The Pencil' in Amerika, maar sinds vandaag is de boekcover van 'Het Potlood' ook al gekend! De illustratie werd gemaakt door niemand minder dan Tais Teng. Meer info over 'Het Potlood' volgt nog.
De officiële release datum van 'The Pencil' is op 18 November 2014. Het boek is echter wel al te koop via de online bookshop van de uitgever zelf. Ook als E-book te bestellen.
Nawoord
Het is nog net dinsdag als we afscheid nemen van Jacky's familie. We kregen een lift vanuit Lourdes en kwamen dinsdagavond bij Jacky's mama aan. Daar stond ons, ondanks het late uur, een gezellige tafel te wachten om de veilige thuiskomst te vieren. We staan erop om met de fiets naar huis te rijden en genieten na de lange autorit van het korte nachtelijke ritje over bekende binnenwegen. Bijna middernacht en we hebben de hele weg voor ons alleen. We hebben de bagage bij Jacky’s mama achtergelaten en de fietsen rijden nu haast vanzelf. We merken duidelijk dat we beiden tijdens de voorbije weken aan conditie hebben gewonnen. Bij thuiskomst staat ons weer een verrassing te wachten; de buren hebben het grasperk in een gekleurde bloementuin omgetoverd en aan onze voordeur staat een mooie welkomtekst. Als we dit korte tochtje nog bij onze reis rekenen is dit de allerlaatste keer dat we onze fietsen stallen. En dan staan we ineens op de mat in onze gang. Terug thuis. Het voelt een beetje vreemd. We zijn slechts enkele weken weggeweest maar ons gevoel maakt van deze periode een wereldreis. Onze trip is nu afgelopen, tijd om de laatste regels van dit dagboek te schrijven. Maar niet vooraleer we danken voor de vele reacties, mails en steun. Waar de blog oorspronkelijk diende om het thuisfront te laten weten waar we zaten, groeide die net iets meer uit dan we verwacht hadden. Ik kon er niet alleen de route mee delen, maar ook gedachten en emoties die we blijkbaar toch in onze bagage meesleepten. Mijn bagage was alvast lichter toen ik thuiskwam. We beseffen dat wij bij de gelukkigen horen en zouden alle lotgenoten een hart onder de riem willen steken. Een beetje bergop of wat tegenwind stelt niets voor in vergelijking met de reis die jullie ondernemen of nog moeten afwerken. Hou gewoon vol. Steun elkaar. Het was, met fietslengtes voorsprong, de mooiste reis die we ooit beleefden. Een zeer bijzondere ervaring. Niet alleen om een belofte in te lossen, maar ook als bevestiging voor nieuwe kansen. We hebben zweet gelaten en af en toe een traantje, we hebben gelachen, de mooiste plaatsen van Frankrijk vanuit een ander perspectief mogen ontdekken, maar bovenal hebben we immens genoten van de tocht, van het avontuur, van de pure romantiek. En van elkaar. We kunnen het alleen maar aanraden. Spring op die fiets en maak dezelfde tocht. Je krijgt er iets voor terug dat geen enkele reisoperator je kan garanderen... Jacky en Guido MAANDAG 19 SEPTEMBER 2011
Dag 16: Lourdes: Lourdes. Gedaan met de kleine, persoonlijke hotels. Hier kom je niet binnen als je niet minstens weken of liever maanden op voorhand je hotelkamer veilige stelde. Hier moet je niet spontaan arriveren en op je goed geluk vertrouwen om een kamer te vinden. Het merendeel van de hotels zijn mastodonten die gebouwd of verbouwd zijn met één doel: de massa onderdak geven. We slapen ons vanmorgen heerlijk uit en hoeven ons niet af te vragen of het zeemvel van ons fietsbroeken droog is. Geen fietsschoenen vandaag, geen wielershirt. Vandaag zijn we gewone, alledaagse burgers. Zelfs onze fietsen, die tien verdiepingen lager op een piepkleine binnenparking staan, zullen onaangeroerd blijven. Dit is trouwens ook geen stad om te fietsen want toen we gisteren in het centrum aankwamen zijn we zelfs afgestapt omdat het zo ongelooflijk druk was dat de enige veilige optie afstappen de enige veilige optie was. Het contrast met de voorbije weken aan de ontbijttafel is de moeite. Waar we totnogtoe in relatieve rustige omstandigheden of zelfs moederziel alleen in het midden van de natuur van ons ontbijt konden genieten lijkt het alsof we hier in een conventie van hongerige ADHD-patiënten zitten. De zaal is zo groot dat het ontbijtbuffet op verschillende plaatsen staat opgesteld. Een bont internationaal gezelschap maakt er een sport van om zoveel mogelijk op hun borden te stapelen en er dan zo snel mogelijk mee naar tafel te spurten. Om al snel te ontdekken dat ze de hoeveelheid niet verwerkt krijgen. Als ze de tafel verlaten blijft er een aanzienlijke berg eten op de borden liggen en ik vraag me af wat met die overschotten gebeurt. Na het ontbijt, en onze borden zijn wel netjes leeg, beginnen we aan de verkenning van Lourdes. We moeten immers nog de puntjes op de i zetten en doen wat aan de bron van dit gekke plan lag; een kaarsje branden. Blijkbaar zijn we niet de enigen met dit plan. We laten ons gewoon met de massa meedrijven en belanden al snel vanzelf aan de heiligdommen van Lourdes. Ontelbare kaarsen, van groot tot enorm, staan in eindeloze rijen te branden voor hoop, wanhoop, dank of afscheid. Als we onze eerste kaars aansteken hoeven we niets te zeggen, we hebben honderden kilometers tijd gehad om deze kaars te motiveren. We steken nog een aantal kaarsen op, voor vrienden en familie. Ook deze zonder woorden. We nemen wat afstand en tijd om de aanschuivende menigte te bekijken. Er zijn mensen die armenvol kaarsen bijbrengen, groepen die gigantische kaarsen meedragen, mensen die wenend één enkele kaars vasthouden. We staan zwijgend langs elkaar, hand in hand, en zijn getuigen hoe duidelijk gebroken mensen hun symbool van laatste hoop aansteken. Er zijn lachende mensen die na het aansteken even blijven staan en dan knikken. Er zijn er die zwaar devoot hardop bidden, in vele talen. We lopen verder, langs de grot, en kunnen het niet laten om onder het mom van ‘baat het niet dan schaadt het niet’ even de lippen en handen nat te maken met het water uit de heilige bron. Terug de stad in, tijd voor een koffie. Een lege plaats op een terras vinden is hier niet vanzelfsprekend, maar ligt het aan het feit dat we daarnet nog met superwater gezegend zijn of aan het feit dat wij waarschijnlijk het langste onderweg waren, wij slagen erin om onmiddellijk een vrije plaats te vinden. We blijven hier enkele koffies lang zitten en zien de halve wereldbevolking aan ons tafeltje passeren. Zusters en nonnen in klassieke habijten, monniken, katholieke jeugdverenigingen, mensen met krukken, in rolstoelen, in bedden, oud en jong. Het lijkt alsof iedere bewoner van Lourdes ofwel in een hotel werkzaam is ofwel zijn eigen souvenierwinkel heeft. De winkels, overladen met de meest bizarre Lourdesaandenken, staan stratenlang muur tegen muur. Elke winkel staat barstensvol met mensen die aanschuiven voor een Maria-beeldje, een rozenkransje of een meer uitdagend souvenir. Elke meter, elke centimeter Lourdes staat vol met winkels, kraampjes en hotels. We missen de fietsen nu al en hebben een beetje last van ontwenningsverschijnselen van de tocht naar hier. De ruimte en de vrijheid. En misschien ook wel het doel. Want ons plan is volbracht. Wat nu? Om iets voor negen uur ‘s avonds kiezen we een strategische plaats uit om de kaarsenprocessie te zien. We hebben niet echt een idee wat ons te wachten staat, maar dan zien we een zee van lichtjes op gang komen. Een oneindige processie bedden, rolstoelen en krukken, vergezeld van duizenden mensen met kaarsen vormt een lang lint met zachte witte wriemelende lichtjes. De hardop uitgesproken woorden van onverstaanbare gebeden golven als een mexican wave van de kop van de stoet naar achteren. Het klinkt als een mantra van de laatste hoop. Als ze ons passeren, hardop biddend en zingend, beseffen we dat deze mensen hier ofwel iets proberen te vinden, ofwel op enkele bonuspunten hopen om hun slaagkansen te vergroten. Het schouwspel heeft iets moois maar tegelijkertijd iets diepverdrietig. Als de stoet aan ons voorbij is wandelen we door de nog steeds drukke straten terug naar het hotel. De fonkelende en flakkerende neonreclames en helgekleurde kruisen geven dit oord een commercieel Las-Vegas gevoel. We gaan onze allerlaatste nacht in Frankrijk tegemoet. We staan aan het raam van onze kamer en kijken letterlijk neer op de flikkerende stad onder ons. Op dit late uur zie ik een jonge vrouw bedelen aan de ingang van de winkel annex souveniershop tegenover het hotel. Zelfs nu gaan er nog steeds mensen binnen. Ze negeren de bedelende vrouw volledig. Zij hoeft alvast niet op een mirakel te rekenen. Morgen krijgen we een lift en rijden we de hele afstand met de auto terug. We zien beiden tegen de lange autoreis op maar zijn wel dankbaar voor het feit dat ze speciaal naar Lourdes reden om ons te komen oppikken. ZONDAG 18 SEPTEMBER 2011
Dag 15: Tarbes-Lourdes: 27 Kilometer. Totaal 1490 kilometer. Zelden is het gezegde ‘De laatste loodjes wegen het zwaarst’ zo op zijn plaats geweest als vandaag, voor ons. Er hangt een speciaal sfeertje in de kamer als we voor de laatste keer onze fietstassen klaarmaken en onze fietskleding aantrekken. We kunnen het bijna niet geloven maar we vertrekken voor de ultieme etappe van onze reis. Een kort ritje van amper dertig kilometer, dankzij het feit dat we gisteren van het betere weer profiteerden om zover mogelijk te geraken. Het lijkt erop dat Jacky’s gekke plan gaat lukken. Het is vreselijk guur weer buiten. De regen jaagt iedereen binnen en we moeten onze jassen aantrekken als we de tassen op de fietsen hangen. Net zoals alle voorgaande dagen check ik de fietsen even. Ik kijk nu al dagenlang bedenkelijk naar de ketting van Jacky’s fiets. Eén van de schakels is zwaar toegetakeld en ook al heb ik reservemateriaal bij, ik kijk er niet naar uit om aan dit werkje te beginnen. Ik gok erop dat de ketting het net nog kan halen. Het is, ondanks het latere startuur dan gewoonlijk, zo donker buiten dat we de lichten van onze fietsen aanzetten. We fietsen door Tarbes en zoeken zo snel mogelijk onze ontsnappingsroute uit deze natte stad. Binnen de kortste keren zijn we kletsnat en kleuren onze knieën blauw van de koude. We stoppen even maar de wind is zo koud dat we wel moeten verder fietsen om te vermijden dat we helemaal bevriezen. Nog snel even ‘Kan je het geloven? We zijn er bijna…’ en we vertrekken terug. Van de omgeving hebben we die laatste kilometers niet veel opgevangen. Onze petten diep over het hoofd getrokken om de regen uit het gezicht te houden rijden we elk in een cocoon van diepe gedachten. We fietsen eerst nog een zelden gebruikt onverhard fietspad in slechte staat af en draaien dan de hoofdweg naar onze eindbestemming in. Deze reis is pure symboliek geworden van de periode die we doormaakten. Vol goede moed begonnen, maar niet zeker zijn van het resultaat. Hard afzien op vele momenten en desondanks amper vorderen. Lange periodes van hevige tegenwind, regen en hitte. Bijtrappen in afdalingen en materiaalpech. Maar ook doorgaan, samen knokken. Samen beslissingen nemen over de juiste route, elkaar helpen als de wind te sterk is, als de berg te steil werd. Een team vormen. En vooral: Niet opgeven. We komen een wegwijzer naar Lourdes tegen. ‘Heb je het gezien?’ vraag ik. Jacky knikt verkleumd, maar met een glimlach die de zon vandaag makkelijk kan vervangen. En eindelijk, na vijftien dagen fietsen, staan we in Lourdes. Jacky’s knettergekke plan is gewoon gelukt. We stoppen aan het bord ‘Lourdes’ en vallen elkaar in de armen. Ik zie druppels op haar gezicht en weet dat deze niet van de regen komen. Ik probeer nog een beetje stoer te doen en de regen als excuus voor mijn natte ogen te gebruiken, maar ze heeft me door. We zijn er. Ook het schrijven van dit dagboek was een reis voor ons. We spraken erover en voelden dat het thuisfront meeleefde. We moesten lachen met de grappige reacties en mails en putten kracht uit de steun die we via deze weg meekregen. We hadden zelfs het gevoel dat jullie met ons meereisden, zonder het zweet en de krampen. Binnen enkele dagen, als we terug thuis zijn, schrijven we het laatste berichtje. Geen afscheid, maar een grondig ‘Dank je wel’. A Bientot! |
Belgium author spins action and suspense in new novel.
| By Norie Enn Libradilla BELGIUM — Author Guido Kees announces the nationwide release of his new book “The Pencil,” where he shares a magical and suspenseful new story. Archieven
June 2022
|